از کاخ شاه تا زندان اوین

از مقدمه فدریکو مایور:
در این کتاب، آقای نراقی موفق شده است به یمن مصاحباتی که تا مرحله‌ی‏ نهایی خود پیش رفته است، با هنری که خاص اوست، شاه را عریان، در شرایط واقعی زندگی‏‌اش، در پریشانی و آشفتگی‌اش، ترسیم کند و بدین‌‏ترتیب، شاه به دور از زیور و تجمل، بزرگ‏تر به نظر می‌‏رسد...
کسانی که احسان نراقی را می‌‏شناسند، می‏‌دانند تا چه حد ظرافت فکری، به او شجاعت انتقاد می‏‌دهد؛ بدون این که به بی‏‌اعتبار کردن موضوع بیانجامد. به او اجازه‏‌ی بازشناسی ضعف‏‌های انسان‏‌ها را می‏‌دهد، بی آن که آن‏ها را به تحقیر تبدیل کند. و نیز، به او اجازه‏‌ی به تصویر کشیدن وقایع را می‏‌دهد، بدون این که به وسیله‏‌ی ایدئولوژی‏‌سازی، که پیچیدگی‏‌های روحیه‏‌ی انسانی و کاردانی سیاسی را ضعیف می‏‌کند، گرفتار شود.
هنگامی که احسان نراقی در بند انقلابیون اسیر بود، مسلماً برای او سخت بود که از مواضع و ایده‏‌هایش دفاع کند. چرا که او، از مدل لیبرال آمریکای شمالی انتقاد کرده بود و با کمونیسم نیز به سختی برخورد کرده بود و در نتیجه، می‏‌نویسد: «روشن‏فکران مارکسیست، مرا مزاحم می‏‌دانستند و اسلامی‏‌ها هم، علی‏رغم این که از تحلیل‏‌های من استفاده می‏‌کردند، اصلاح‏‌طلبی و عدم موافقت‌ام با تندروی‏‌هایشان را نمی‏‌پسندیدند.»
او در این کتاب، صفحات تحسین‏‌آمیزی از اسارت‌اش رقم می‏‌زند. او اسارت را به یک آزمایش‏گاه انسانی واقعی بدل می‏‌سازد و در آن، به انسان‏‌ها با توجهی دل‏سوزانه می‏‌نگرد و فعالیت سیاسی گذشته‏‌ی آن‏‌ها را از خلال انگیزه‏‌های روحی‏‌شان تحلیل می‏‌کند و این چیزی است که رفتار و کردار آن‏ها را به خوبی، قابل درک می‏‌کند.