نقش قبیله های اسکان یافته - کوچ نشین ایران در دوران نوین

این کتاب پژوهشی تاریخی و جامعه‌شناختی است که به نقش و وضعیت قبایل اسکان‌یافته و کوچ‌نشین ایران در دوران نوین می‌پردازد، یعنی دوره‌ای از تاریخ ایران که جامعه‌ای پیش از صنعتی شدن و مدرن‌شدن به سوی تثبیت ساختار دولت ملت حرکت می‌کرد. تمرکز آن بر تحلیل این گروه‌های اجتماعی و اقتصادی است که هم به صورت ایلات و عشایر کوچ‌نشین و هم در کوچک‌ترین شکل‌های اسکان یافته در بافت اجتماعی ایران در جریان تغییرات سیاسی و اقتصادی نقش داشته‌اند.

از مقدمه کتاب:
تاریخ روزگار نوین ایران دورانی است پیچیده در رشد ملت و دولت ایران.
قاجارها که در پایان سده هجدهم بر سرحکومت آمده بودند، کوشیدند تا دولت دارای مرکزیت واحدی پدید آورند. مبارزه با تجزیه طلبی فئودالهای گوشه و کنار و خانهای قبایل، در سرتاسر سده نوزدهم ادامه داشت. هرچند نفوذ قبایل بر زندگی سیاسی کشور، در همسنجی با سده هیجدهم کمتر شده بود، اما هنوز هم، همچنان نیرومند بود. از آغاز سده نوزدهم ایران در معرض تاثیر سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشورهای سرمایه داری قرار گرفت و بیش از پیش به حوزه سیاست بین المللی و سپس به بازار سرمایه داری جهانی کشانیده شد. این انگیزه ای شد برای رشد مناسبات سرمایه داری و به دگرگونیهایی نمایان در نظام اجتماعی اقتصادی کشور در پایان سده نوزدهم و آغاز بیستم انجامید. در پی رقابت کالاهای ارزان اروپایی، پیشه وری و صنایع فابریکی محلی نابود شد و تقاضا به ماده های خام کشاورزی کاهش یافت و ساخت تولیدات کشاورزی دگرگون گردید. مالیه ایران، یکسره به دولتهای بیگانه وابسته شد. رفته رفته، دولتهای امپریالیستی، ایران را به نیمه مستعمره خود بدل ساختند. ایران نیمه فئودالی، خویشتن را با این شرایط نوین، همخوان کرده بود...