خلاصه کتاب راهنمای رواقی گری برای مبتدیان

چگونه باید در جهانی که کنترل آن در دست شما نیست، رشد کنید؟

خلاصه کتاب «راهنمای رواقی‌گری برای مبتدیان» (A Handbook for New Stoics) چکیده اثر «ماسیمو پیلیوچی» (Massimo Pigliucci) فیلسوف ایتالیایی‌آمریکایی و «گریگوری لوپز» (Gregory Lopez) نویسنده و پژوهشگر آمریکایی است. این کتاب نخستین‌بار در سال ۲۰۱۹ منتشر شد و خیلی زود جای خود را در میان علاقه‌مندان به فلسفه رواقی و خودسازی باز کرد.
این اثر یک راهنمای عملی برای کسانی است که می‌خواهند رواقی‌گری را نه فقط بخوانند، بلکه تمرین کنند و در زندگی روزمره به‌کار بگیرند. نویسندگان با تلفیق آموزه‌های فیلسوفان باستانی مانند مارکوس اورلیوس، سنکا و اپیکتتوس، یک برنامه ۵۲ هفته‌ای طراحی کرده‌اند که هر بخش آن شامل تمرین‌های ساده اما عمیق برای افزایش آرامش، تمرکز، خودشناسی و توانایی مدیریت احساسات است.

بخشی از کتاب راهنمای رواقی‌گری برای مبتدیان:
«سخنان اپیکتتوس شاید برای شما در قالب «دعای آرامش» که در بسیاری از برنامه‌های دوازده‌مرحله‌ای استفاده می‌شود، آشناتر باشد:
«خدایا، آرامشی بده تا بپذیرم آنچه را که نمی‌توانم تغییر دهم،
شهامتی بده تا تغییر دهم آنچه را می‌توانم،
و خردی بده تا تفاوت این دو را بدانم.»
این دعا را الاهی‌دان آمریکایی «راینهولد نیبور» در سال ۱۹۳۴ نوشت، اما خردی که در آن نهفته است در سنت‌های یهودی، مسیحی، بودایی و البته رواقی مشترک است. در واقع، مفهوم اصلی این دعا در قلبِ عمل رواقی قرار دارد و معمولاً «دوگانگی کنترل» نامیده می‌شود. اپیکتتوس کتاب دستنامه خود درباره رواقی‌گری را با همین موضوع آغاز می‌کند و این گفتار از معروف‌ترین آموزه‌های رواقی است که کاربردهای بی‌شماری در زندگی روزمره دارد. بنابراین ما نیز تمرین‌های خود و بخش مربوط به «انضباط میل و خواسته» را با بررسی مفهوم کنترل شروع می‌کنیم.
بیایید ابتدا دقیقاً بفهمیم اپیکتتوس چه می‌گوید. او جهان را به دو دسته بزرگ تقسیم می‌کند: چیزهایی که کاملاً تحت کنترل ما هستند و چیزهایی که کاملاً تحت کنترل ما نیستند. اگر به نظرتان می‌رسد باید دسته سومی هم وجود داشته باشد—چیزهایی که تا حدی روی آن‌ها کنترل داریم—نگران نباشید؛ بعدا به آن می‌پردازیم.
ایده اصلی این است که لازم است از توان ذهنی‌مان استفاده کنیم تا تنها روی چیزهایی تمرکز کنیم که کاملاً در کنترل ما هستند و همه چیزهای دیگر را «بی‌تفاوت» بدانیم. در مورد چیزهایی که کاملاً در کنترل ما نیستند، مسئله این نیست که بی‌خیال‌شان شویم، بلکه باید عمیقاً بفهمیم که هیچ تضمینی نیست این امور مطابق خواسته ما پیش بروند. راه رسیدن به این درک، تمرین مداوم است. این تمرین همان راه دستیابی به «آتاراکسیا» است؛ واژه‌ای یونانی که به معنای «آرامش» است.»