خلاصه کتاب کشتن آفتاب تابان

چگونه آمریکا ژاپن را در جنگ جهانی دوم شکست داد

خلاصه کتاب «کشتن آفتاب تابان» (Killing the Rising Sun) شرح مختصری‌ست از کتاب «بیل اُرایلی» (Bill O’Reilly) و «مارتین دوگارد» (Martin Dugard)، دو نویسنده و پژوهشگر آمریکایی که در سال ۲۰۱۶ منتشر شد. این اثر یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های غیرداستانی سال‌های اخیر است و در مجموعه تاریخی تحلیلی «Killing Series» جای می‌گیرد؛ مجموعه‌ای که با نگاهی روایی، پرتنش و سینمایی به نقاط عطف تاریخ معاصر می‌پردازد.
این جلد از مجموعه، تمرکز خود را بر ماه‌های پایانی جنگ جهانی دوم در جبهه اقیانوس آرام قرار می‌دهد؛ زمانی که ژاپن همچنان با قدرت می‌جنگید و آمریکا برای پایان‌دادن به جنگ به تصمیمی سرنوشت‌ساز رسید: استفاده از بمب اتمی. نویسندگان با کنار هم قرار دادن اسناد تاریخی، روایت‌های دست‌اول، گزارش‌های نظامی و تحلیل‌های استراتژیک، داستانی پرکشش از تقابل بی‌رحمانه آمریکا و امپراتوری ژاپن را روایت می‌کنند.
کتاب در کنار گزارش دقیق عملیات نظامی، به زندگی روزمره سربازان، تصمیم‌های پشت‌پرده دولت آمریکا، وضعیت مردم ژاپن در روزهای فاجعه‌بار بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی، و همچنین فروپاشی تدریجی ساختار سیاسی ژاپن می‌پردازد.

بخشی از کتاب کشتن آفتاب تابان:
«گرمای صبح چنان سنگین و خفه‌کننده است که سرباز لوئیس کنت بوسل از تفنگداران دریایی آمریکا به سختی نفس می‌کشد. او درون یک خودرو آبی‌خاکی، کنار دوازده تفنگدار دیگر از گردان اول، مچاله شده و به‌سوی ساحلی می‌روند که در اختیار ژاپنی‌هاست؛ ساحلی با نام رمز اُرِنج وان. حتی در این ساعتِ ابتدایی صبح، دما در حدود ۱۰۰ درجه فارنهایت است. آمریکایی‌ها زیر آفتاب شدید و درون زره‌پوش‌ها بی‌وقفه عرق می‌ریزند، در حالی‌که خودروهای زرهی آن‌ها را هر لحظه به ساحل دشمن نزدیک‌تر می‌کند. امّا گرما تنها عامل فشار نیست، بخشی از این عرق‌ریزی ناشی از اضطراب و ترس است. این تفنگداران خوب می‌دانند که ممکن است به‌زودی کشته شوند یا برای همیشه نقص عضو پیدا کنند، و شاید هیچ‌گاه کسی از سرنوشتشان باخبر نشود.
برخلاف جبهه اروپا، که در آن خبرنگارانی مانند ارنی پایل و ادوارد آر. مورو با گزارش‌های پی‌درپی به شهرت رسیده‌اند، این ساحل دورافتاده نه خبرنگاری دارد و نه عکاسی. نبرد سرنوشت‌ساز آمریکایی‌ها با ژاپنی‌ها در این نقطه، تقریباً در گمنامی کامل رخ خواهد داد. پلِلیو اهمیت دارد، زیرا باند فرودگاهی دارد که برای برخاستن جنگنده‌بمب‌افکن‌های بردبلند مناسب است. این جزیره تنها شش مایل طول و دو مایل عرض دارد، اما زمین آن بسیار ناهموار است؛ لایه‌ای نازک از خاک روی بستر آهکی و مرجانی. هزار یارد دورتر از ساحل، رشته‌کوه کم‌ارتفاع اما دندانه‌دار اوموربروگل قرار دارد که ستون فقرات جزیره را تشکیل می‌دهد و زیر پوشش جنگل‌های انبوه پنهان شده است. ژاپنی‌ها سال‌هاست چشم به این جزیره کوچک و دورافتاده دوخته‌اند.»