بنفشه های سیاه

در دل روزگاری آشفته، که سایه‌ی جنگ و سیاست بر چهره‌ی انسان‌ها افتاده، رمانی متولد می‌شود که هم تلخیِ تاریخ را روایت می‌کند و هم لطافتِ عشق و ایثار را به یاد می‌آورد. «بنفشه‌های سیاه» داستان مردمانی است از آذربایجانِ زخمی و سرافراز، که در میان توفان حوادثِ سیاسی، هنوز بوی خاک و صدای امید را فراموش نکرده‌اند.
شکوه میرزاده‌گی در این اثر با زبانی شاعرانه و روایتی پرکشش، تصویر جامعه‌ای را ترسیم می‌کند که میان آرمان و واقعیت، میان وطن و زخم، میان عشق و مرگ گرفتار است. شخصیت‌های او مردان و زنانی هستند که در تنگنای تاریخ، همچون بنفشه‌هایی روییده از دل تاریکی، زیبایی و مقاومت را با هم معنا می‌کنند.
«بنفشه‌های سیاه» فقط یک داستان تاریخی نیست؛ روایتی است از انسان و رنج و امید، از ایستادگی در برابر فراموشی، و از ایمان به نوری که حتی در ژرف‌ترین سایه‌ها می‌تابد.