خلاصه کتاب زندگی بهتر از رهگذر نقد

چگونه درباره هنر، لذت، زیبایی و حقیقت بیندیشیم

خلاصه کتاب «زندگی بهتر از رهگذر نقد» (Better Living Through Criticism) کوتاه شده اثر «اِی. اُ. اسکات» (A.O. Scott)، منتقد برجسته و نویسنده‌ی آمریکایی است که در سال ۲۰۱۶ منتشر شد. اسکات که از منتقدان شناخته‌شده‌ی روزنامه‌ی The New York Times است، در این کتاب با نثری هوشمندانه و تامل‌برانگیز به پرسشی بنیادین می‌پردازد: نقش نقد در زندگی ما چیست؟
او با ترکیب فلسفه، ادبیات و فرهنگ معاصر، نشان می‌دهد که نقد فقط تحلیل آثار هنری یا فیلم نیست، بلکه شیوه‌ای از اندیشیدن درباره‌ی جهان است. از دید او، هر انسان در درون خود منتقدی دارد که با پرسش، تردید و مقایسه، معنا را می‌جوید. اسکات با مثال‌هایی از سینما، نقاشی، موسیقی و حتی زندگی روزمره، نشان می‌دهد که چگونه «تفکر انتقادی» می‌تواند به درک عمیق‌تر، لذت بیشتر از هنر و در نهایت زیست بهتر منجر شود.

بخشی از کتاب زندگی بهتر از رهگذر نقد:
«منتقد کیست؟ اگر از اطرافیان بپرسید یا فقط چند تا از نامه‌هایی که برای من می‌فرستند بخوانید خواهید شنید که منتقد، پیش از هر چیز، یک هنرمند شکست‌خورده است؛ کسی که سال‌هاست کینه و حسرت خود را از کسانی تخلیه می‌کند که بخت، استعداد یا انضباط لازم برای موفقیت را داشته‌اند. این تصور چنان فراگیر شده که تقریباً به یک باور عمومی بدل گشته است. هر منتقد فعالی می‌تواند از میان نامه‌های ردشده و ایمیل‌های پاک‌شده‌اش مجموعه‌ای از جملات مشابه بیرون بکشد: «تو فقط حسودی می‌کنی» یا «دوست دارم ببینم خودت می‌تونی بهتر از این کار کنی».
در برابر این پیش‌داوری، می‌توان (شاید کمی با غرور، ولی قانع‌کننده) پاسخ داد که تاریخ، شواهد فراوانی در رد آن دارد. زندگی بسیاری از منتقدان بزرگ نشان می‌دهد که آنان نه شکست‌خوردگان هنر، بلکه خود هنرمندانی توانا بوده‌اند. در قرن نوزدهم، «شارل بودلر» درباره‌ی نقاشی مدرن با چنان درخششی نوشت که نه به مهارت شاعری‌اش لطمه زد و نه از ارزش نقدهایش کاست. در نیمه‌ی دوم قرن بیستم، «جان اَشبری» و «فرانک اوهارا» نیز همین راه را پیمودند. «فیلیپ لارکین» شاعر دیگری بود که با درون‌بینی و البته با همان بدخلقیِ همیشگی‌اش درباره‌ی موسیقی جَز می‌نوشت. «هکتور برلیوز» نیز در موسیقی هم آهنگ‌ساز بزرگی بود و هم منتقدی برجسته. «جرج برنارد شاو» یکی از بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویسان انگلیسی‌زبان بود و در عین حال از مهم‌ترین منتقدان ادبی دوران خود به‌شمار می‌رفت.»