اساطیر، حماسه، عرفان

هومر، فردوسی، شمس تبریزی، مولوی، ایلیاد، اودیسه، شاهنامه، مثنوی معنوی، خدایان، قهرمانان

پیشگفتار:
دو منظومه حماسی (اساطیری) ایلیاد و اودیسه کهن ترین آثار به جای مانده از یونان باستان هستند که قدمت ایلیاد به آغاز سده هشتم پیش از میلاد و تاریخ تدوین اودیسه به یک سده ی بعد از آن می رسد.
اهمیت این دو منظومه از آن جهت است که بنابر پژوهشهای فراوانی که به ویژه در سده های اخیر انجام پذیرفته نخستین پدیده های ادبی تمدن غرب می باشند، و گردآورندگان آنها را مبشران این تمدن می دانند.
از سرایندگان این دو منظومه آگاهی کاملی در دست نیست و تنها چیزی که در این زمینه می دانیم این است که آنها را منسوب به شاعر یا شاعرانی با نام هومر می انگارند و تنها نشانه ای که از آنها در دست است همان نام آنان می باشد.
ایلیاد و اودیسه در بردارنده داستانهایی درباره ارباب انواع و قهرمانان یونان باستان و ماجراهایی است که برگرد امیال آنان می گردد و بخشی از آنچه در صحایف آینده آمده کوششی است پیرامون شناخت این دو منظومه، و به دست دادن برخی آگاهی ها از محتوای آنها از تذکار این نکته گریزی نیست که هیچگاه قصد برگرداندن متن کامل این دو منظومه به پارسی در بین نبوده بلکه آنچه بیشتر مورد نظر بوده شناساندن آنها بر اساس کاوشهایی است که در سده های اخیر پیرامون نام هومر و منظومه های منسوب به وی انجام پذیرفته و در عین حال حتی المقدور از ارائه ی اهم مطالب آنها کوتاهی نگردیده چنانکه خواننده به اندازه ی کافی بر محتوای هر یک از دو منظومه آگاهی می یابد. در عین آنکه امکان مقایسه ای بین آنها با شاهنامه فردوسی یکی از انگیزه های عمده ای بوده که پیوسته به صورت یک پرسش، که آیا امکان این کار وجود دارد؟ و آیا اصولاً چنین مقایسه ای در بردارنده ی فایده ای خواهد بود یا خیر؟ ذهن نگارنده را به خود مشغول داشته.
شاهنامه برای آشنایان به زبان فارسی ناشناخته نیست و بسیاری از اینان، حتی آنان که توانایی خواندن و نوشتن این زبان را ندارند کمابیش با محتوای آن آشنایی دارند و به هنگام ضرورت بیتهایی از آن را با غرور و سرافرازی و با آهنگ ویژه قرائت می نمایند...