خلاصه کتاب رقصیدن در خیابان ها

تاریخی از شادی جمعی

خلاصه کتاب «رقصیدن در خیابان‌ها» (Dancing in the Streets) جمع‌بندی اثر «باربارا ارنرایش» (Barbara Ehrenreich)، نویسنده، روزنامه‌نگار و منتقد اجتماعی آمریکایی است که نخستین‌بار در سال ۲۰۰۶ منتشر شد. این کتاب به بررسی تاریخچه و نقش «شادی جمعی» یا Social Bliss در فرهنگ‌های گوناگون انسان‌ها می‌پردازد. نویسنده در این اثر مفاهیمی چون پایکوبی، موسیقی، مراسم و شور جمعی را که در طول تاریخ تکامل یافته‌اند تحلیل می‌کند و نشان می‌دهد چرا اغلب این پدیده‌ها از سوی نخبگان یا نهادهای رسمی سرکوب شده یا به کناره‌نشینی کشانده شده‌اند. کتاب همچنین، روندی معکوس را پیش می‌کشد: ظهور مجدد شادی جمعی در قالب تظاهرات، فستیوال‌ها و اجتماعات مردمی جدید.

بخشی از کتاب رقصیدن در خیابان‌ها:
«با رشد علوم اجتماعی—به‌ویژه انسان‌شناسی در دهه ۱۹۳۰ و پس از آن—غربی‌ها کم‌کم شروع کردند به نگاهی بازتر و روشنفکرانه‌تر به آیین‌های سرخوشی و وجد در میان غیرغربی‌ها. واژه‌هایی مانند «وحشی» و «ابتدایی» از واژگان قوم‌نگاری کنار گذاشته شدند، همراه با این ایده که مردمانی که پیش‌تر با این برچسب‌ها شناخته می‌شدند، شکل زیستی کم‌تکامل‌تری از گونه‌ی هومو ساپینس بوده‌اند. علم پزشکی هم هیچ تفاوتی در ساختار مغز انسان‌های به‌اصطلاح «ابتدایی» پیدا نکرد که بتواند رفتار متفاوت آن‌ها را توضیح دهد؛ استعمارگران هم به‌ناچار می‌دیدند که «وحشی» دیروز می‌تواند کاسب، سرباز یا خدمتکار امروز باشد.
با این نگاه که انسانیت به‌تدریج شبیه خانواده‌ای از افراد برابر شد، غربی‌ها ناگزیر پذیرفتند که رفتارهای وجدآور و سرخوشانه‌ای که در فرهنگ‌های سنتی دیده می‌شد، نه نشانه‌ی «دیگریِ وحشی» بلکه جلوه‌ای از ظرفیتی در درون همه‌ی ما انسان‌هاست—ظرفیتی که می‌تواند خوب یا بد بروز پیدا کند.
تا دهه ۱۹۳۰، انسان‌شناسان به این فکر افتادند که آیین‌های موجود در جوامع کوچک‌مقیاس را می‌توان «کارکردی» دانست یعنی از دیدی منطقی، قابل فهم و معنادار. انسان‌ها موجوداتی اجتماعی‌اند، و آیین‌ها—چه وجدآور و چه غیر از آن—می‌توانند بیانگر همین اجتماعی‌بودن باشند: راهی برای تجدید پیوندهایی که یک جامعه را کنار هم نگه می‌دارند.»