آموزش و مسئله دو زبانگی

با همکاری یونسکو

از مقدمه:
در همه فرهنگهای کلاسیک، نظام تعلیم و تربیت که در انحصار معدودی از مردم قرار داشت وابسته به یک زبان خاص بود. این زبان خاص معمولا همان زبان متون مذهبی یا ادبیات سنتی بود که وحدت فرهنگی و گاه اداری را در نواحی وسیعی که در زندگی روزمره خود از زبانهای متفاوتی استفاده می کردند، تامین می کرد. هدف سیاسی گسترش آموزش و پرورش رسمی که براساس تعلیم خواندن و نوشتن به بیشترین مردم بنا شده بود، در اروپای جدید مورد قبول واقع شد. جایی که با توجه به ظهور اندیشه های نوین، اتحاد کاملی میان حکومت، ملت و زبان برقرار می شد. بنابراین زبان عمومی و اجباری آموزش و پرورش همان زبان رسمی حکومت و مبین یگانگی و وحدت آن بود. دانش آموزانی که توان راه یابی به سطوح بالای آموزش و پرورش را داشتند، زبانهای کلاسیک را برای فرهیخته شدن و زبانهای خارجی را هم به منظور احساس عضویت در جامعه اروپائی و جهانی می آموختند. اما برای بیشتر شهروندان، تعلیم و تربیت منحصرا تک زبانه بود. با وجود اینکه بسیاری از دانش آموزان در آغاز گام نهادن به مدرسه با لهجه ها و زبانهای دیگری سخن می گفتند. وقتی کشورهای اروپایی به امر آموزش و پروروش در کشورهای مستعمره پرداختند، همین سیاست را ادامه دادند. بنابراین میتوان گفت که دقیقا تا قرن بیستم نظام آموزش و پرورش بر پایه یک زبان بناشده بود و آموزش یک زبانی به مثابه یک هدف تلقی میشد، هرچند در طول پنجاه سال گذشته، این وضعیت تا حد زیادی تکامل یافته است. امروزه بسیاری از نظامهای آموزش و پرورش هستند که دو زبان را مورد استفاده قرار میدهند و حتی برخی از آنها دو زبانگی Bilingualism را هدف خویش قرار داده اند...