خاندان نگاری آل صدر

از مقدمه:
تاریخ نگاری خاندانی تدریجا می رود تا هم پای شرح حال نویسی اهمیتش آشکار و صاحب جایگاهی شایسته شود. چرا؟ سبب روشن است اولاً خاندان هایی هستند که درست مانند شخصیتها، در حیات دینی، اجتماعی و سیاسی جوامع تاثیرگذار هستند. ثانیاً شناخت دقیقتر و همچنین بازتولید شخصیت های تاریخ ساز نیز تنها زمانی ممکن است که خاندان آنها، یعنی عوامل ژنتیکی و تربیتی موثر بر فرد مورد توجه قرار گیرد.
تاریخ نگاری خاندانی در ایران مسبوق به سابقه است؛ تا جایی که نه تنها حوزویان و مراجع تقلید که دانشگاهیان و اهل فرهنگ نیز بدان توجه داشته اند. کتابهای «خاندان آیه الله بروجردی» و «نسب نامه ی خاندان طباطبایی»، همچنین کتابهایی چون «خاندان سادات گوشه»، «تذکره ی گلشن وصال در شرح حال و آثار خاندان وصال شیرازی»، «در گذار تاریخ (نسب نامه ی خاندان طباطبایی بروجرد)»، «شجره نامه ی خاندان بزرگ برقعی»، «سلسله الذهب فی ذکر اولاد احسن النسب» و «خاندان کلباسی (شرح احوال علامه محمد ابراهیم کلباسی ،پدر اولاد و احفادش)»، تنها چند نمونه ی ارزشمند از این نوع «توجه» هستند.
همواره گفته ام که خاندان صدر، به لحاظ تاثیرگذاری بر حیات دینی، اجتماعی و سیاسی عالم تشیع از روزگار امیرکبیر تا امروز، میان خاندانها و بیوت شیعه بی نظیر است نه کم نظیر. هیچ خاندانی را سراغ ندارم که مانند آن در این گستره ی مکانی و زمانی، در بالاترین سطوح راهبری حیات جمعی شیعیان ایران عراق و لبنان را متاثر کرده باشد. آقا نجفی و حاج آقا نورالله که در دوران مشروطیت رهبرانی بلامنازع بودند، سید محمد صدر، سید عبدالحسین شرف الدین و شیخ مرتضی آل یاسین که در دوران رضاخان و نیمه ی اول عهد شاه نقشی مشابه داشتند امام موسی صدر، شهید بهشتی و شهید صدر در نیمه ی دوم عهد شاه و سالهای پایانی دهه ی پنجاه شمسی همچنین شهید صدر ثانی در دهه های شصت هفتاد و بالاخره سید مقتدی صدر طی دو دهه ی اخیر همه از این خاندان بود که برخاستند...