پرسپولیس

این کتاب بیشتر شبیه دفترچه خاطرات شخصی ایشون هست... کتاب پرسپولیس حقایق تلخ زیادی رو تو خودش داره.

نمیدونم این شعرو شنیدین یا نه :
در شعر سه کس پیمبرانند
هر چند که لا نبی بعدی
اوصاف و قصیده و غزل را
فردوسی و انوری وسعدی!
و همچنین نمی دونم آیا اشعار انوری رو خوندین یا نه! من برای پژوهشی مجبور شدم برم سراغ انوری و این کار برام خیلی سخت بود چون انوری رو دوست نداشتم. انوری یک گداصفت تملق گوست که برای بدست اوردن یک کیسه گندم خودشو به بدترین شکل در شعرش کوچک می کنه و حتی حاضره برای خوشایند ممدوحش به خودش فحش ناموسی بده! از بین 507 قصیدی انوری، تنها سه قصیده از فضای مدح و توصیف ممدوح و متعلقاتش به دوره.در باقی ِ قصاید ، انوری شاعری ست که هرچه در چنته داره می گذاره که رضایت ممدوح را جلب کنه و صله ای بگیره. پس چرا در بسیاری از تذکره ها انوری رو یکی از پیامبران شعر فارسی گفته اند؟ چون انوری مدح و گدایی خودش رو هنرمندانه انجام میده. بسیار هنرمندانه! شعر انوری به لحاظ مفهومی سطح پایینی داره و به لحاظ هنری سطحی بالا! حالا مثلا نگاه کنید به جناب آقای سلحشور!!! (کارگردان یوسف پیامبر و ...) ما توی کلاس فیلمنامه نویسی کارهاشونو نقد کردیم و دیدیم که چقدر به لحاظ هنری پراشکالن! حرف ایشون درست و خوب اما به لحاظ هنری ضعیفه!
خب! چطور میشه این کارها رو نقد کرد؟ این بحث از زمان افلاطون(که شاعران رو به خاطر دروغپردازی به مدینه فاضله ی خودش راه نداد) تا حالا همچنان هست. گروههایی هدف و وظیفه ی هنر رو لذتبخشی صرف می دونند و گروههایی معرفت بخشی هنرمندانه! معمولا تلفیق این دو امر« یعنی لذت بخشی و آگاهی بخشی ، شاهکارها و جاودانه ها رو به وجود میاره. مثلا حافظ یا داوینچی یا حاتمی کیا!!! ولی من به طور کلی نمیتونم بگم که آگاهی بخشی و تکامل انسانیت حتما باید در هنری (مثلا شعر) وجود داشته باشه تا اونو ارزشمند کنه! چه بسیار شعرهایی که فقط و فقط وصف طبیعت اند( و اصلا هم نمی خوان بگن که از مخلوق به خالق برسید) و زیبا و ارزشمند و جاودانه هستند. یا چه بسیار شعرهایی که دروغند اما زیبا هستند. اما این انکار ناپذیره که هنری که هر دو وجه رو داره ارزشمندتره!
چقدر حرف زدم:O

کتابو نمیدونم اما فیلمش خیلی مزخرفه و اصلا شایستگی برنده شدن رو نداشت البته که دلایل سیاسی پشت اون بود

گرچه نظری را که میدهم مربوط به کتاب نمی باشد ولی
به نظر من که باید هنر در راستای تحقق و تکامل انسانیت باشد ؛
در غیر اینصورت هنر هیچ ارزشی نخواهد داشت..:-):-):x:x

فکر کنم منظورم درست فهمیده نشده. من خواستم بگم مرجان دروغ هاشو هنرمندانه گفته و تونسته جذاب باشه! و کسی که این فیلمو میبینه(یا این کتابو می خونه) و جذبش می شه باید به این توجه کنه. بسیاری از عوامل جذب گمراه کننده هستد. مثلا فکر کنید کسی دفتر پنجم مثنوی یا حدیقه ی سنایی رو بخونه و فقط جذب ظاهرش بشه... چه اتفاقی میوفته؟ فقط داستانهایی در مورد اعمال جنسی خونده و ... البته این موضوع خیلی جای بحث داره و شاید متفاوت به نظر برسه. در کل من باهاتون موافقم. می خواستم سطح هنری کارو از بقیه ی موارد جدا کنم.
و اینکه هنری که در خدمت حقیقت نباشه آیا ارزشی داره یا نه!؟ دروغ جزو ذات هنره! احسنه اکذبه! نمیتونید منکر هنرمندانه بودن این کار بشید. می تونید بگید خیانتکارانه است و دروغپردازیه ( که اگه اینو بگید من هم باهاتون موافقم) اما هنرمندانه ست.

نقل قول از اتیفرد:
مرجان هنرمنده! واقعا هنرمنده و فاصله ی هنر تا حقیقت فرسنگ هاست. اغراق ذات هنره. حتی سبک رئالیست هم داره اغراق میکنه. توی شعر، نقاشی، داستان و ... باید با دید بازی به آثاری از این دست نگاه کرد و توقع کسب حقیقت رو کنار گذاشت.

هنری که در خدمت حقیقت نباشه،به چه دردی میخوره؟ازش فقط یه تفنن روشنفکرانه میمونه.بود ونبودش چه فرقی داره؟

[quote='اتیفرد']مرجان هنرمنده! واقعا هنرمنده و فاصله ی هنر تا حقیقت فرسنگ هاست. اغراق ذات هنره. حتی سبک رئالیست هم داره اغراق میکنه. توی شعر، نقاشی، داستان و ... باید با دید بازی به آثاری از این دست نگاه کرد و توقع کسب حقیقت رو کنار گذاشت.[/quote]
آتیفرد عزیز
البته موافقم که ایشان هنرمند هستن ، ولی به عقیده من کمی هم تند روی دارن( مثلا در ترسیم فضای ایران در داستان)

مرجان هنرمنده! واقعا هنرمنده و فاصله ی هنر تا حقیقت فرسنگ هاست. اغراق ذات هنره. حتی سبک رئالیست هم داره اغراق میکنه. توی شعر، نقاشی، داستان و ... باید با دید بازی به آثاری از این دست نگاه کرد و توقع کسب حقیقت رو کنار گذاشت.

http://ketabnak.com/images/smilie/sthumbs-up.gif

فیلمش که عالی بود حتما کتابش هم همونه حتما فیلمش ببینید