تعلیم و تربیت در تفسیر نمونه - جلد ۱

تهیه و تنظیم: محمدجواد اسکندرلو

از پیشگفتار:
تعلیم و تربیت اسلام همزاد با طلوع آیین حیات بخش اسلام سابقه ای دیرینه دارد، آن سان که رب کریم نزول وحی را با خواندن آغازید: «اقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ*خَلَقَ الْاِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ*اقْرَاْ وَرَبُّکَ الْاَکْرَمَ*الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ*عَلَّمَ الْاِنسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمُ»؛ «بخوان به نام پروردگارت که (جهان را) آفرید و انسان را از خون بسته ای خلق کرد! بخوان که پروردگارت از همه والاتر است، همان کسی که به وسیله قلم تعلیم نمود و به انسان آنچه را نمی دانست آموخت!»
حوزه های علمیه تشیع نیز برگرفته از تعالیم راستین محمدی و در پرتو هدایت ائمه هدی با پیشینه چندین سده همواره کانون علم و دانش (عنصر تعلیم) و تهذیب و تزکیه (عامل تربیت) بوده و در عبور از فراز و فرود قرون و اعصار پیروان راه حقیقت و رهپویان طریق هدایت را از زلال معرفت و بصیرت فکری و باطنی سیراب نموده است. در میان مهمترین رسالتها و مسئولیتهای حوزه های علمیه، دو موضوع اساسی بیش از مسائل و امور دیگر می درخشد که عبارت اند از: نخست، تاکید بر تعلیم و تربیت نیروی انسانی به مثابه بهترین شیوه نشر واشاعه اندیشه اسلامی
و مکتب اهل بیت. و دوم، پرورش عالمان و متخصصان علوم اسلامی، بر اساس تربیت جامع و متوازن معنوی و اسلامی...