دنیائی ممکن

از متن کتاب:
نمایندگان نیمی از بشریت در ماه آوریل ۱۹۰۰ باین منظور در شهر باندونگ گرد آمدند که خاتمه دوران امپریالیسم را اعلام کنند. هرگز کشورهای ضعیف برای پیدا کردن راه حل مشترکی برای مشکلاتشان و بمنظور بهبود مناسباتشان با کشورهای نیرومند در آینده، باین اندازه با سر و صدا اقدام نکرده بودند. هنوز نیمی از افریقا آزاد نشده بود و بهمین جهت این اجتماع مهم زیر سلطه آسیائیها بود. سرپرستی دو غول چین و هند اهمیت خاصی بعهد و پیمان همدردی بزرگی می داد که میان کشورهای آسیایی در این کنگره تاریخی بوجود می آمد. مللی که در گذشته طوق رقیت بگردن داشتند ورقهای خود را روی میز تاریخ باز می کردند تا باینوسیله ظهور و آمادگی خود را برای ایفای نقش نوین اعلام دارند. هر چند هدف اصلی این پیام تاریخی، اعلام این اصل به اربابان سابق بود که آنها دیگر مالک سرنوشت خویشند، اما در ضمن این نکته را می شد از این پیام استنتاج کرد که توده های بزرگی که در این کنگره نمایندگی دارند در وضعی قرار گرفته اند که کشورهای ثروتمند می توانند آنها را بصورت توده های تیره بخت و یا بصورت یک توده بزرک مصرف کننده در آورند. اما در ۱۳ سپتامبر ۱۹۶۲ یعنی هفت سال و نیم پس از این تاریخ، سخنگوی وزارت امور خارجه هند پس از تردیدها و تکذیب های مبهم عاقبت در مقابل عده ای از خبر نگاران اعلام کرد که نیروهای مسلح چین کمونیست بسرحدات شمال شرقی کشور هند تجاوز کرده اند. باین طریق در کشور اصلی کنفرانس باندونگ، دو کشور از پرجمعیت ترین کشورهای جهان در آستانه جنگ و ستیز قرار گرفتند...