خوش نشین ها

از متن کتاب:
آسمان شب. به این باید عادت می کردم.
در وطن خودم، ستاره ها همیشه طلایی رنگ بودند، نزدیک با درخشش دلنواز، اینجا نقره ای اند و بسیار دورتر. با درخشش کمتر. بیشتر لرزان، انگار هر لحظه توفان درخواهد گرفت.
نه تنها آسمان، که شب هم تفاوت دارد با سایه های دو و گاه سه لایه یا بیشتر. همه جا نور تند چراغ ها، سایه ها نمی دانند به کدام سو باید بروند. گاهی خودم را سایه احساس می کنم اما من از خون و گوشت ام. با جانی نامیرا. این همه را گفته اند، نمی خواهم همه را باور کنم. کسانی ادعا می کنند که جان تنها یک واژه است، زیرا شرحی برای آن نداریم و حتا همان نیست که واژه می خواهد برساند. می گوییم تا چیزی را رسانده باشیم با لکنت.
در هر خیابانی که باشم، میت وانم سایه ها را حدس بزنم. چراغ ها همه ی چراغ ها را می شناسم.
این را نمی گویم، فکر می کنم گاهی نمی دانم به چه زبانی باید فکر کنم. خوبیش این است که آدمها تو را می فهمند. همیشه آسان نیست. نه همیشه. سرانجام آموخته ام چیزی بگویم که دیگران می خواهند بشنوند. قابل پیش بینی نیست که آدمها چه می خواهند بشنوند. خودت باش. نمی دانند چه قدر می خواهم که خودم باشم...