ویلیام شکسپیر به روایت ویکتور هوگو

از متن کتاب:
دوازده سال است در جزیرهای که مجاور سواحل فرانسه است بسر می برم. در خانه ای با منظره خیال انگیز که در همه فصول بویژه زمستان تاریکتر مشود، سکونت دارم. یاد باختر با آزادی تمام می وزد و ابر و مهی غلیظ در این محل انباشته می کند و دیواری میان زندگی زمین و خورشید و روشنائی آسمانی می کشد.
در پائیز، شب زودتر فرا می رسد. کوچکی پنجره ها به کوتاهی روزها بیشتر یاری می کند و براندوه شامگاهی خانه می افزاید. خانه، تراسی بجای پشت بام دارد که مربع شکل و سفید است. این سبک معماری محلی است و هیچ چیز بیشتر از این سفیدی انگلیسی ساختمان نمی تواند سرماخیز و منجمد کننده باشد. بنظر می رسد که ساختمان هدیه ای از برف به آدمی می دهد. انسان با دلگرفتگی بیاد ساختمانهای چوبی و سرورانگیز و قدیمی روستاهای فرانسه میافتد که بسبب چفته های انگور تیره رنگ بنظر می آیند. خانه چسبیده بباغی است محصور به دیوار و بدون درخت و برهنه که در آن سنگها بیشتر از برفها هستند.
در این زمین کوچک که چیزی کاشته نشده است، گلهای همیشه بهار در پائیز می رویند و روستاییان پخته آنها را می خورند. ساحل مجاور بوسیله یک قطعه زمین مرتفع، به این باغ نقاب زده است. در این زمین مرتفع علفزاری است که در آن مقداری گزنه و شوکران روئیده است...