فرهنگ اصطلاحات عامیانه جوانان

از پیشگفتار:
زبان، سرزمینی است. گونه معیار، پایتخت آن، و گونه های دیگر شهرهایش هستند. همه شهرهای این سرزمین به نوبه خود مهمند و پاسداری از کشور زبان به پاسداری از گونه معیار محدود نمی شود و اعتبار بخشی به گونه های دیگر زبان، از جمله گونه عامیانه، منافاتی با اندیشه اصلاحات زبانی ندارد. پاسداری از زبان، پاسداری از تمامیت زبان است و نه بخشی از آن. همان طور که ساکنان سرزمین ها هم نباید فقط به فکر آبادی و پاسداری پایتخت باشند. اگر این قیاس را بپذیریم، زبان عامیانه شما جوانان، به نظر من «شهر لوطی» های سرزمین فارسی است. شهری که همه محله هایش به خدا «تحویل بازار» است. اصطلاحات و واژه هایی که به کار می برید شهروندهای این شهرند. و این شهروندها در کنار شهروندهای گونه های دیگر زبان فارسی، پیکره واژگان فارسی را می سازند. پیکره ای که افرادش به منزله آحاد سرزمین فارسی هستند، حقوق یکسانی دارند. باید به طور مساوی از امتیازات و امکانات زبان استفاده کنند و کسی هم نباید به اسم پاسداری از زبان معیار امنیت احدی از این آحاد را سلب کند.
و اما از شهر لوطی ها بگوییم که من بارها به آنجا سفر کرده ام و با هر قماشی از آن شهر آشنا شده ام...