تبعیدیها: چهار گفتار

چهار گفتار با عناوین:
خانواده در تبعید / ما، بچه‌ها، زبان مادری / هنر تبعیدی / تبعید از رسانه‌ها

از گفتار خانواده در تبعید:
پناه بردن به «گذشته» رایج ترین رویای انسان تبعیدی است. در این رویا انسان دشواری محیط بیگانه را به فراموشی می سپارد و بر پیچیدگی راهی که پیش روی خود دارد چشم فرو می بندد. ولی رویا معمولا به آینده تعلق دارد. امید رسیدن به چیزی یا جائی است که پیش از این نبوده و انسان آرزویش را کرده است. پس پناه بردن به گذشته آیا رویا شمرده می شود؟ اگر «گذشته» رویاست، پس سبب کنده شدن از آن و حضور در تبعید چیست؟ در واقع، اینجا، مقصود از «گذشته» آن تصویر رویائی از زندگی در میهن خودی است که تبعیدی در وطنش نیز آرزوی آنرا می کرده است؛ نه آن زندگی سخت و درد آوریکه موجب تبعیدش گردیده است و این یعنی اینکه سرزمین موعود او فقط در دوردستها قرار دارد. در دور دستهای گذشته میهنی اش، نه در آینده ناشناخته اکنون تبعیدی او. غالبا، هر تبعیدی، «تبعید» را امری مبهم و بویژه موقتی می پندارد. او کمتر به آینده خود در تبعید می اندیشد و حتی گریز از دشواریهای محیط تازه اش را نیز متعلق به زمانی فرض میکند که به میهنش بازگشته است...