نیروی پیام

از پیشگفتار:
اگر یک موضوع باشد که نشریات نوشتاری و گفتاری (مطبوعات و رادیو و تلویزیون) درباره ی آن به مردم اطلاعاتی ندهند، همان اوصاف و احوال خودشان است. آنها بحث در خصوص همکار را به پایه ی مدح از رقیب ناشایسته و نابه‌جا میدانند و به این سبب جز آنجا که صحبت از بحرانهای مبتلا به آنهاست کار خود را مورد تحلیل و موضوع مطالعه قرار نمی دهند. در نتیجه، تصویری که از این کار حاصل می شود، اغلب از ظرایف مهم عاریست.
به این ترتیب بود که مردم در سال ۱۹۷۲، با تعطیل انتشار پاری ژور گمان کردند که مطبوعات در شرف احتضارند و با اعتصاب کارکنان پاری نورماندی خیال کردند جز چند روزنامه نگار کسی از آزادی بیان دفاع نمی کند و به هنگام رسوایی تبلیغات پنهانی تلویزیون پنداشتند که سازمانهای پخش پیام، به نیروی پول در ید اقتدار و در اختیار ارباب تبلیغات قرار گرفته اند و با اجرای اساسنامه ی جدید سازمان رادیو تلویزیون فرانسه، کیفیت انحصاری تلویزیون را که مورد حمایت اقلیت و اکثریت هر دو بوده به منزله ی بنیاد قوام دموکراسی و شکوفایی فرهنگی دانستند. کافی ست که اندکی با این حرفه سر و کار داشته باشید تا بدانید همین نحوه ی ارائه ی امور تا چه حد بیشتر در جهت منافع این یا آن گروه است تا در راه نشان دادن عین حقیقت. به این سبب است که در این کتاب کوشیده ام مسائل عمده ی صنعت نشر و روز نامه نگاری و پیشرفت فنی پخش پیام را در حال حاضر و به خصوص در آینده و نیز اثراتی را که آنها در زندگی حرفه یی و سیاسی و یا فقط بر زندگی ما در حد یک خواننده یا تماشاگر می گذارند، مورد بررسی قرار دهم. در این کتاب اشارات بسیار به نشریات و تلویزیون آمریکا رفته است. این حال به دلیل آن است که مطبوعات آمریکا، یک چهارم مطبوعات و تماشاگران تلویزیون این کشور، یک سوم تمام تماشاگران کره ی خاک را تشکیل می دهند...