نوغان

از مفدمه:
پوست انداختن و تغییر کار نویسنده است. اساساً کنش نوشتن فقط با تغییر است که شکوفا و شکوفاتر می شود و گستره این تغییر آن قدر وسیع است که نمی توان برای آن محدوده یا جغرافیایی تعیین کرد. مرزبندی و تحدید را فقط توان و استقامت نویسنده مشخص می کند. به همین دلیل است که میگوییم فلان نویسنده تا «اینجا» توانست بیایید. البته اگر مته بر خشخاش بگذاریم نمیتوانیم مفهوم «اینجا» را تبیین و برای آن محدوده و مرزی مشخص کنیم و در ترازوی منطق و معنی پذیری، چنان که منطقی ها از هر تعریف انتظار دارند: جامع افراد و مانع افراد باشد قرارش دهیم. قدرت خلاقه و تلاشهای نویسنده در آخرین کتابی که منتشر کرده است، شاید معیار و دربردارنده معنی نسبی مفهوم «اینجا» باشد. بگذریم محمود درویش در شعری قریب به چنین جمله ای دارد: «در طریق بودن لذت بخش تر از به خانه (مقصد) رسیدن است.» برای من چه در مقام نویسنده و چه در جایگاه ناشر، مهم این است که نویسنده چقدر در مسیر نوشتن ثابت قدم بوده و چقدر راه های مختلف را امتحان کرده و تا چه میزان دل و جان داده است به تغییر و آزمودن. بی شک بخشی از حرکت ما با آزمون و خطا سنجیده می شود و شکل می گیرد. این مقدمه را نوشتم که بگویم ژیلا، نویسنده این کتاب دارد پوست می اندازد دارد، تغییر می کند و این فقط نظر من نیست، مهدی خطیبی، ویراستار این کتاب نیز بر این موضوع صحه گذاشته است.
ژیلا آقارفیعی از «ماه طلعت» (رمان کوتاهی که نشر مهری پیشتر از او منتشر کرده بود) تا این مجموعه که در برگیرنده هفت داستان کوتاه است، راه درازی پیموده. این را میتوان با یک مقایسه گذرا بر سبک و نثر و زبان و شیوه روایت هر دو کتاب بررسی و نظاره کرد...