سیم خاردار: مجموعه داستان

از داستان تخته سنگ کت و کلفت:
آن وقتها که هنوز سری تو سرها نداشتم و کسی هنوز سایه ام را با تیر نمی زد و شاید ده دوازده سالم هم بیشتر نبود، چه کیفی می کردم وقتی یک برف سنگین می بارید. وقتی رادیو اعلام می کرد که آموزش و پرورش مدرسه ها را تعطیل کرده است دنیا را به من می دادند. تمام شب را منتظر می ماندم که فردا برسد. بعد هم زودتر از همیشه شال و کلاه می کردم و می پریدم توی کوچه. کوچه ی ما پانزده - شانزده متری طولش شد، عرض اش به زور به دومتر می رسید. اگر بچه ها آمده بودند که جنگ شروع می شد اگرنه، به سراغشان می رفتم، مادر رحیم از دست من شکار بود، پدر سیروس از دایی تقی حساب می برد و زیاد به پروپایم نمی پیچید. دایی تقی باشگاه زیبایی اندام می رفت. رفیق هایش هم مثل خودش بودند. من، رحیم و سیروس آتش محل بودیم. چه از توپ بازیمان چه از برف بازی و قایم موشک مان. خلاصه هر رقم که بازی می کردیم، بلای محل می شدیم، پدرم دلخور می شد. وقتی کسی شکایت ام را پیش اش می برد، اخم میکرد و طرف را تحویل نمی گرفت، بعد توی خانه مرا بیچاره می کرد. اهل کتک زدن و این حرفها نبود، فقط محل سگ ام هم نمی گذاشت. من هم حواسم بود، ولی دست خودم نبود. خیلی وقت ها گریه ام می گرفت. ازش بدم می آمد که چرا این قدر به من سردی نشان می دهد. مادرم چیزی نمی گفت. داداشم پوریا یواشکی به ام میگفت: " تو از منم بدتر شدی. من ناراحت می شدم ولی وقتی تو فکر بازی و کارهایی که کرده بودم می رفتم، خنده ام گرفت. وقتی که خودم را نمی توانستم نگه دارم و بلند بلند می خندیدم. مادر می گفت: "بسم الله، بازم اون وری شده!" بیشتر خنده می کردم. بی اختیار نه از روی قصد. پدرم بر می گشت و چپ چپ نگاه ام میکرد، بعد من خودم راجمع وجور می کردم، بعضی وقتها که نمی توانستم، او هم میزد زیر خنده. بعد همه می خندیدیم و من دوباره میرفتم کنار پدرم می نشستم...