نگاهی کوتاه به تاریخچه روشنفکری در ایران - جلد ۱

مروری بر روشنفکری در غرب، پ‍ی‍دای‍ش روش‍ن‍ف‍ک‍ری در ای‍ران و ن‍س‍ل اول روش‍ن‍ف‍ک‍ری م‍ش‍روطه

از متن کتاب:
روشنفکری در معنای افواهی و رایج آن مترادف با داشتن تحصیلات و اطلاعات، خوش فکر بودن یا به اصطلاح «داشتن فکر باز» و نظایر اینها می باشد. اما اگر به یک بررسی عمیق و تحلیل تاریخی بپردازیم. در می یابیم که روشنفکری یک تعریف و معنای تخصصی دارد. در تعریف تخصصی (که معمولاً در کاوشهای فلسفی و تئوریک تاریخی و فرهنگی و جامعه شناختی و سیاسی این تعریف مورد نظر است) روشنفکری بیانگر یک جهت گیری و جریان تاریخی - فرهنگی تجسم روح مدرنیته و جهان نگری «عصر روشنگری» است. در معنای تخصصی که در این کتاب همین معنا مورد نظر ما است، روشنفکری عبارت از جهان نگری و اندیشه ای است که تبلور روح اومانیستی و سکولاریستی مدرنینه در دوران تثبیت آن ادوران موسوم به «عصر روشنگری» می باشد.
روشنگری ترجمه ای است از Enlightenment انگلیسی و Afkarung آلمانی و بیانگر جهان نگری و بینش حاکم بر دورانی مهم از تاریخ بسط غرب مدرن (یعنی عصر روشن نگری) می باشد. این دوران حدوداً از اواخر قرن هفدهم آغاز گردیده و تا پایان قرن هجدهم امتداد داشته است؛ به گونه ای که مورخان در بیان تقسیم بندی ادرار عصر جدید در غرب، سراسر قرن هجدهم و دهه های پایانی قرن هفدهم را به این نام می خوانند...