ماه در دره نیلوفرها

یکی بود یکی نبود، غیر خدا هیچکی نبود.
در زمان های قدیم، در کشور ایران، پادشاه پیری بود به نام جمشید که تنها یک پسر جوان و دلیر و مهربان داشت به نام قباد. پادشاه و همه درباریان همه مردم، شاهزاده قباد را با تمام دل و جانشان دوست داشتند، چون همه ی خوبی ها در او وجود جمع بود اما با این همه، صورت شاهزاده قباد گاهی آنچنان غمیگین می شد که مردم کم کم لقبش را گذاشتند: "شاهزاده غمگین". چون همه او را دوست داشتند، همه هم می خواستند علت غم او را بدانند. اما او علت این اندوه را به هیچ کس بروز نمی داد و همچنان راز این غم را در سینه خودش نگاه می داشت. وقتی که شاهزاده غمگین بود، دوست داشت روی اسبش بنشیند و به محل خلوتی برود و در تنهایی دنباله فکرهایش را بگیرد و یا دوست داشت اسبش به حال خودش بگذارد تا به هرجا که دلش می خواست برود...