بشر عادی و بشر عالی: یک کمدی و یک فلسفه

از مقدمه کتاب:
برنارد شاو در این نمایشنامه فلسفه خاص خود را درباره هدف زندگی و مقصود زندگانی شرح داده است ولی خلاصه کردن آن در این دیباچه از لذت مطالعه کتاب خواهد کاست. بهمین جهت از این کار خودداری می شود. لیکن دو نکته هست که اگر توضیح داده نشود ممکن است سوء تفاهم ایجاد کند:
(۱) برنارد شاو در انتقاد از آداب و رسوم زناشوئی که فعلا در انگلستان رواج دارد و اغلب ثروت و دارائی یا جاه و مقام ملاک شایستگی مرد وزن شمرده می شود، خیلی شدت بخرج داده، بحدیکه این رسوم را مهمترین علت رکود جامعه بلکه موجب تقهقر آن دانسته است در نظر او ملاک شایستگی زن یا مرد برای ازدواج باید فقط و فقط استعداد تولید اطفال تندرست و نیرومند و تیزهوش باشد تا نسل بنسل نوزادان بمرحله کمال انسانیت نزدیکتر گردند و بشر عالی که در نظر او هدف زندگی است پدید آید – او در این انتقاد خیلی بی پروا قلمفرسائی کرده بطوریکه ممکن است در نظر اول موجب سوءتفاهم بشود و گمان رود که مضار فحشا را نادیده گرفته است ولی اینطور نیست. منظور اصلی او از این بی پروائی آن است که انتقادش موثر واقع شود.
(۲) برنارد شاو در این کتاب عامل اصلی تحولات و تکامل موجودات زنده را «نیروی زندگی یا «نیروی حیات» نامیده است ولی این اصطلاح چنانکه خود او در یکی دیگر از تالیفاتش متذکر شده، یک نقص دارد و آن استعمال کلمه نیروست. زیرا نیرو معمولا بچیزی اطلاق می شود که بتواند جرم یا جسم سنگینی را از سکون بحرکت آورد یا در مقدار سرعت یا جهت سرعت آن جسم تغییری بدهد مانند الکتریسیته، حرارت، جاذبه نیروهای مکانیکی و امثال آن که همه عواملی طبیعی هستند. خلاصه، نیرو یک ایده مکانیکی و فیزیکی است در صورتیکه نیروی حیات با آن اوصاف و خواصی که برنارد شاو برای آن ذکر کرده یک ایده متافیزیکی و برتر از طبیعت است...