کل نگری دینی پیشارشته ای

طی چندین دهه‌ی گذشته، جنبشی از طرف برخی متفکران و دانشمندان ایجاد شد که خواستار «هم‌گرایی» رشته‌ها و دانش‌پژوهان به منظور تلفیق دانایی‌ها و نتیجتا درک ژرف‌تر از امور بود. خاستگاه اولیه‌ی این جریان نظریه‌ی مشهور «کل‌گرایی» و اندیشه‌ی موسوم به «وحدت علم» بود که نهایتا به تاکید بر «مناسبات بین‌رشته‌ای» ختم می‌شد. در این میان، پیروان ایدئولوژی‌ها و اهالی علوم دینی، بیشتر از همه نسبت به این نهضت که شامل بهره‌مندی متقابل علم و دین از معارف و یافته‌های یکدیگر هم می‌شد، علاقه نشان دادند. بعضی از این علاقمندان حتی خاستگاه کل‌نگری و تفکر کل‌گرایانه را در تاریخ تفکر دینی دانستند، و برای مدعیات خود به آثاری از حکما و فرزانگانِ دوران ماقبل آکادمیک مانند ملاصدرا و ابن سینا و دیگران، استناد می‌کردند. در مقابل، صاحب‌نظرانی از محافل آکادمیک چنین ادعایی را درباره‌ی کل‌نگری نوین (دانش تلفیقی و میان‌رشته‌ای) نمی‌پذیرند. کتاب کل‌نگری دینی پیشا-رشته‌ای تالیف «منصور متین» به بررسی مواردی از قبیل تعاملات علم و دین، نگرش سیستمی و متون دینی کلاسیک می‌پردازد.