جان های شیفته

نقدهایی بر تاریخ جنبش چریکی در ایران در دوره پهلوی با تاکید بر چریکهای آذربایجانی

بخشی از سخن مولف:
در مورد تاریخ جنبش چریکی مطالب زیادی مخصوصا در حوزه مجازی وجود دارد اما متاسفانه بشدت آلوده به حب و بغض هستند. بخش اعظم آنها، خاطرات هستند. خاطرات خود افراد بازیگر همین جنبش و بخشی نیز خاطرات دشمنان جنبش فدایی هستند. یعنی خاطرات فاتحین و شکست خوردگان و به عبارتی، خاطرات ساواکیهای شکنجه دهنده و خاطرات چریکهای شکنجه شده... پس پر واضح است که هر دو گروه زندانی خاطرات خود و زندانی قضاوتهای شخصی خودشان خواهند بود و در نتیجه قضاوتهایشان صدرصد منصفانه و به عبارتی از منظر شخص ثالث نخواهد بود. در خاطرات این دو گروه ما از شیطان تا قدیس روبرو هستیم در نتیجه هر دو به منزله پرده ضخیم و ساتری هستند بر درک ما با برهه ایی از تاریخ کشورمان.
در حالیکه چریکهای ایرانی از حب کوبا و پیروزیهای آن به وجد آمده بودند، خود سیستم سرکوبگر شاه هم از شکست باتیستا عبرت گرفته و بر سرکوب خود افزوده بود. اما آنچه در اینجا عجیب است اینکه جنبش چریکی ایران هرگز بـه شکستهای متعدد چنین جنبشهایی در آمریکای لاتین و اقصی نقاط عـالم توجـه نکرد و آنرا نقد نکرد تا موجب عبرت و تجربه گردد.
در این کتاب نه در صدد دفاع مطلق و نه در صدد طرد مطلق آنها بوده ام، بلکـه تنهـا تاملی گذرا بر دوره ای است که به نظر من و نسل من، هم متدهای خشن و هم مدینه فاضله شان، دیریست که جذابیت خود را از دست داده و به تاریخ پیوسته است. علاوه بر نقدهای که بر روش مبارزه آنها وارد است به آنتولوژی و هستی شناسی یعنی آرمانشهر موعودشان نیز نقدهای جدی وارد است.