ایلیا رپین

از متن کتاب:
آوازه ی رپین به عنوان یک هنرمند این است که بهترین ویژگیهای رئالیسم روسی را وارد کار خود کرد و این آوازه در طول زندگی وی شکل گرفت. یاکوف مینچنکوف در خاطرات معروف خود درباره ی انجمن نمایشگاه های هنری سیار (انجمنی از هنرمندان روس که در اواخر قرن نوزدهم شکل گرفت و تا سال ۱۹۲۳ ادامه یافت) می نویسد: «کسی از ما هست روزگار جوانی مان را به یاد نیاورد که چگونه در برابر نام رپین تعظیم میکردیم؟ ما بی صبرانه منتظر کارهای جدیدش بودیم. از هر ضربه ی قلم موی وی در نقاشی هایش می آموختیم. بومهایش به رپینی مشهور بودند. به نظر می رسید متفاوت و قوی تر از رپین در تفسیر طبیعت، بدون اشاره به دیگر نقاشی هایش وجود ندارد، آنها از خود زندگی زنده تر بودند، در آنها حقیقت و قدرت بسیاری نهفته بود».
سخنان الکساندر بنووا نیز بازتاب سخنان مینچینکوف است: «در نمایشگاههای سیار ما زندگی را آموختیم و در این درسها گرانبهاترین، مطلوب ترین و روشن ترین کلمه ای که همیشه به ما ارائه میشد آخرین آفرینش رپین بود». هر دو خاطره نویس – نمایندگان نسلهای جوان همعصر رپین هستند، برای نسلی که رپین، مدتها تا پایان مسیر زندگی اش به «کلاسیک زنده» و در کل به تجسم رئالیسم روس بدل شد...