در شناخت عبید زاکانی

چون قسمت عمده شهرت عبید به واسطه هزلیات اوست و اکثر مردم او را به عناون یک "هجاگو" می شناسند و هزلیات او را در ردیف هجویات و هزلیات سایر شعرا قرار می دهند ناچار شرح مختصری از چگونگی پیدایش هجو در ادب فارسی و علت هجاگویی شعرا ذکر میشود تا در مقایسه معلوم گردد که بخلاف تصور عده ای بیخبر عبید چگونه با این لحن گفتار، حکام دهن دوز و فقهای متظاهر و قضات فاسد را بباد انتقاد گرفته او برعکس تمام شعرای هزل سرا هزل و هجو را مایه ارعاب و کسب معاش قرار نداده است و هیچگاه در هزلیات خود نام شخص بخصوص را ذکر نمی کند و بیان شیوای خود را وسیله انتقام و کینه کشی قرار نمیدهد بلکه قصد او این است که گرگان اجتماع را معرفی کند و مفاسدی را که دامنگیر مردم زمانش شده بی پرده نشان دهد.