ماه تا چاه

نام داستان تداعی اصطلاح ازعرش تا فرش می‌باشد. رمان بیانگر جامعه‌ای که از اوج به حضیض کشیده شده است. رمان پست مدرن «ماه تا چاه» طنز تلخ اجتماعی ست با پرداخت جسورانه.
راویِ نویسنده برای نوشتن داستان‌اش به خیابانی نیاز دارد تا اثرش را در آن بنویسد. در جست‌وجویِ جایی‌ست که به آن اتکا کند. تکیه‌گاهی برای نوشتن و حضور شخصیت‌هایش در آن. نویسنده شهر خود، مشهد را در گذشته چون کف دست می‌شناخت، اما حالا برایش غریبه شده است. انگار چشم باز کرده و با دنیای دیگری روبه‌رو شده و سردرگم به دنبالِ یافتن مکانی آشناست. چون موقعیت «کا» در رمان محاکمه که صبح از خواب برمی‌خیزد، با حضور دو مرد غریبه جهان تازه‌ای بر او آشکار می‌شود. از آن صبح به بعد زندگی جورِ دیگری برای او رقم می‌خورد. راوی رمان «ماه تا چاه» هم صبح که برمی‌خیزد با کمال حیرت می‌بیند در شهر خود خیابان آشنایی برای روایت داستان‌اش پیدا نمی‌کند. از این به بعد چون کایِ کافکا زندگی‌اش به روال دیگری می‌گردد و انگار به دنیای غریبی پرتاب شده است. به ناچار برای پیدا کردن خیابانی برای نوشتن داستان به سراغ بنگاه معاملات ملکی فتح‌آبادی می‌رود، تا نقش کارکردیِ یاور را در ساختار رمان به عهده بگیرد. برخلاف یاور سنتی قصه‌ها، نویسنده هوشمندانه فتح‌آبادی بنگاه‌دار را انتخاب کرده که خودش هم در بی‌چهرگی شهر نقش دارد.
رمان با روایتی از جنگ آغاز می‌شود و شتاب برای رفتن به جبهه. همه عجله دارند زودتر سوار اتوبوس بشوند و بروند. شهریار کاظمی شاگرد سوم راهنمایی که دانش‌آموز راوی است، در میان جمع کاروانیان جبهه است. راوی او را می‌بیند که پابرهنه از روی خون شتر قربانی می‌گذرد، می‌رود و سوار اتوبوس می‌شود.