صفیر سیمرغ

کتابی‌ست بسیار دل‌نواز از استاد اسلامی‌ندوشن

دمدمه‌های اردیبهشت، اصفهان چون شاهزاده افسون شده افسانه است که طلمسش را شکسته‌اند و آرام آرام از خواب بیدار می‌شود .شکوفه‌های به و بادام رؤیاهای پر پرشده اویند و بید مجنون، معشوقه‌ای که زلف‌های خود را بر او افشانده است.
✅ بهارِ جاویدان در این رنگ‌ها و نقش‌های کاشی‌ها جای دارد، بهارِ منجمد و رمز آلود؛ چنان که گویی کالبدِ بنا، مینائی است که روح را در آن حبس کرده‌اند.
✅ من بار دیگر در برابر این مجموعه‌ی حیرت‌انگیز از خود پرسیدم به چه معنایند این نقش‌ها و رنگ‌ها؛ ترکیبِ ریاضی‌وار، مجرّد، پر از کنایه و ایهام و اشاره و راز، که در آن همه چیز به نقش ترجمه شده است:هم دنیای خواب و هم دنیای بیداری، هم ضمیر آگاه و هم ناآگاه، هم گذشته و هم آینده؟چه می‌خواهند بگویند این بوته‌ها و خط‌ها و اسلیمی‌ها که در هم می‌پیچند، به هم می‌پیوندند و باز می‌شوند و می‌روند و باز می‌گردند، مانند رگ‌های یک بدنِ زنده و سرانجام در نقطه‌ای گم می‌شوند، بی‌آنکه بتوان ردّ پای آنها را تا به آخر دنبال کرد؟و تنها جوابی که می‌یابم یک کلمه است: بهشت.
✅ این نقش‌ها و رنگ‌ها آرزو و رؤیای جهانی بهتر را در خود دارند، جهانی شبیه به بهشت که در آن کوشیده شده است تا "ناپیدا کران" در محدود جای گیرد و آشیانه و لانه‌ای برای "نامحدود" جسته شود.
✅ در قعر ضمیر سازندگان بنا، می‌بایست به‌نحو ناآگاه آسمان به زمین بپیوند بخورد و نمازگزاران و بینندگان و حاجتمندان ساعتی بروند به عالم بالا، به جایی که در آن رنج و غم و پیری و زوال و احتیاج را راهی نیست.در ضمیر سازندگان بنا این تصویرها بوده؛ و به همراه آنها چیزی باز برتر و معنوی‌تر؛ و آن آرزوی در هم شکستنِ محدودیّتِ بشری است، پایبندیِ تن، دست یافتن به رهایی و عروج.نقش‌ها و رنگ‌ها گویی بیننده را زیرِ بغل می‌زنند و با خود می‌برند، سبک و آرام، احساسِ سرگیجه‌ای لطیف است، بی‌وزنی؛ و به همراهِ شَمسه‌ها و دایره‌ها و مُقَرنَس‌ها گویی بر پلّه‌های ابر پا نهاده‌اید و بالا می‌روید، به همان حالتی که وصفِ مراحلِ معراج شده است.
صفیر سیمرغ صفحه ۱۹۳

دیدگاهی نوین با اصالت قلمی شیرین

کتابی خواندنی و تجربه آموز است با قلمی شیوا و شیرین