دیوان نصرت

م‍ش‍ت‍م‍ل‌ ب‍ر غ‍زل‍ی‍ات‌، ق‍ص‍ای‍د، مثنویات،قطعات، رباعیات

مرحوم عبدالحسین نصرت (میرزا عبدالحسین‌خان منشی‌باشی) پسر مرحوم میرزا حسن پسر میرزا احمد پسر میرزا حسن فرزند میرزا ابوالقاسم مستوفی شمس‌آبادی است. وی در سال ۱۲۸۹ در مسقط الرأس پدران خود اصفهان متولد شده و با این حساب دیوان اشعارش در صدمین سال تولد او چاپ و منتشر شده است. او در پانزدهم خردادماه سال ۱۳۳۴ و در سن هشتادسالگی چراغ عمرش به‌آرامی خاموش شد و در کفش‌کن صحن نو آستان قدس رضوی مدفون گردید. او را شاعر نمی‌توان خواند. او مردی حکیم و دانشمند بود که ضمنا شعر هم می‌سرود و در این فن کمال استادی را داشت. مثنوی فروزنده او که به سبک و وزن حدیقه الحدیقه سنایی غزنوی ساخته، مسلما از لحاظ انسجام و در عین حال روانی کم‌نظیر است؛ زیرا داستان‌های اخلاقی و مضامین علمی را طوری ساده و آشکار بیان کرده که حتی اشخاص با سطح معلومات پایین هم می‌توانند از آن بهره گیرند. در غزل سبک سعدی و حافظ را پیروی کرده و به‌خوبی از عهده آن برآمده است. در قصیده‌سرایی از اساتید سلف مانند فرخی سیستانی و منوچهری دامغانی به همان سبک معروف ترکستانی متابعت نموده و نهایت قدرت خویش را آشکار کرده است.