دیوان حیاتی کرمانی

در اواخر قرن دوازدهم هجری قمری بانویی گرانقدر و عالی‌مقام به نام «حیاتی» در خانواده‌ای عرفانی در شهرستان بم، قدم به عالم هستی می‌گذارد و قدم به قدم تحت تربیت برادر خود رونق‌علیشاه قرار می‌گیرد و حیات عرفانی وی رونق می‌پذیرد. به طوری که از اشعار وی برمی‌آید، به‌ویژه در ساقی‌نامه، به آیین سماع و مقام‌های موسیقی آشنایی کامل داشته است. دیوان حیاتی مشتمل بر انواع شعر از غزل و رباعی و قصیده و ترجیع‌بند و ترکیب‌بند و مثنوی و ساقی‌نامه است.