حکومت ها چگونه به دنیا می نگرند

چگونه برخی طرحهای ویژه برای بهبود اوضاع انسانها به ناکامی کشیده شد؟

جمیز اسکات در کتاب «حکومت‌ها چگونه به دنیا می‌نگرند»، در صدد رمزگشایی از شیوه نگرش برنامه‌ریزان دولتی و برنامه‌ریزی متمرکز بوده است. او با کنجکاوی و اشتیاق یادگیری مثال‌زدنی‌اش، به کند و کاو در تاریخ برنامه‌ریزی امروزی پرداخته است تا بداند نگرش برنامه‌ریزی متمرکز چگونه پدید آمده است، مبتنی بر کدام جهان‌بینی بوده است، به چه علت با اصرار پیگیری شده است، و چه آثار و تبعاتی برای طبیعت، جوامع محلی و دانش بومی و دیرین انسان‌ها به بار آورده است.
اسکات در این سفر اکتشافی، از خیال‌پردازی و ساده‌سازی - همان ویژگی‌هایی که آنها را در برنامه‌ریزی دولتی نکوهش می‌کند - دوری کرده و به نمونه‌ها و مصادیق تاریخی دقیق از این ساده‌سازی‌های حکومتی اشاره می‌کند. وی پس از اختصاص دادن دو فصل به تشریح طرح‌های خواناسازی و ساده‌سازی، به دگرگونی دیدگاهها و نگرش انسان امروز و دیوانسالاران در دوران تجدد پرداخته، مفاهیم «تجددگرایی اعلای خودکامه» و «شهرهای تجددگرایی اعلا» را واکاوی می کند.