کمدی الهی: بهشت

همه‌ی ما تصویر مبهمی از زندگی پس از مرگ داریم. اگرچه در کتاب‌های آسمانی و دینی شرح‌های مفصلی درباره‌ی این زندگی نوشته شده است، اما در طول تاریخ نویسندگانی بوده‌اند که با استفاده از این متن‌ها و تخیل شاعرانه خودشان، کتاب‌هایی با این موضوع نوشته‌اند. «بهشت گمشده» جان میلتون و کمدی الهی دانته آلگیری از مهم‌ترین نمونه‌های این آثار در تاریخ ادبیات غرب هستند.
دانته (Dante Alighieri) در مجموعه کتاب کمدی الهی از مراحل مختلف دوزخ، برزخ و بهشت می‌گذرد و در این مراحل با شخصیت‌های مختلف تاریخی برخورد می‌کند، تا عاقبت در آخرین مرحله بهشت به دیدار خدا می‌رسد.
در سفر دانته به دنیای پس از مرگ، دو راهنما او را همراهی می‌کنند؛ در دوزخ و برزخ راهنمای او «ویرژیل»، شاعر رومی است که چند قرن پیش از دانته زندگی کرده است. در بهشت راهنمای او بئاتریس پورتیناری، زن رویاهای او بود، زنی معمولی که دانته به او عشق می‌ورزید ولی او را تنها چند بار ملاقات کرده بود و خیلی جوان از دنیا رفت.
ادراک در دوزخ فرآیندی است که می‌توان آن را تردیدی مبالغه‌آمیز دانست که به گونه‌ای نظام‌مند بر ارزش‌های جامعه معاصر اعمال می‌شود. هر ملاقات در دوزخ به منزله کم‌ مقدار کردن طعنه‌آمیز ارزش‌هایی است که شخصیت‌های مجزا پایبندی‌شان را به آن‌ها اعلام می‌کنند. حتی هنگامی که آن ارزش‌ها، از دیدگاه انسانی، کاملا قابل دفاع باشند به عنوان مثال، آمال انسان‌گرایانه‌ای که برونتو لاتینی در سرود پانزدهم بیان می‌کند، باز بی‌اعتبار می‌شوند زیرا حامیان‌شان در زمره ملعونان‌اند.
این مجموعه در ابتدا کمدی نام داشت و بعدها جیووانی بوکاچیو (نویسنده هم عصر دانته) واژه‌ی الهی را به آن افزود و نام کمدی الهی برای اولین بار در چاپ ونیز به سال ۱۵۵۵ بر جلد این کتاب ظاهر شد.