چند مرثیه از شاعران پارسی گوی

به کوشش: ابوالقاسم رادفر

از مجموعه شاهکارهای ادبیات فارسی

رثاء و مرثیه عموماً بر اشعاری اطلاق می‌شود که شاعر در ماتم و از دست دادن عزیزان و دوستان و مصائب پیشوایان دین به‌ویژه ائمه اطهار می‌سراید و مویه و زاری سر می‌دهد. مطالعه تاریخ شعر فارسی از کهن‌ترین ایام تاکنون نشان می‌دهد که شعر مرثیه از زمان رودکی با اشعاری که در رثای شهید بلخی و دیگران سروده، آغاز شده است یا برخی اشعار دیگر که از معاصران رودکی چون ربنجنی بخارایی و عماره مروزی به‌جا مانده است؛ البته اشعار دیگری از نوع مرثیه از رودکی وجود دارد که تنها در رثای پادشاه و امیر و وزیری نیست، بلکه بیان حالات درونی و احساسات و عواطف شخصی است که به دور از هرگونه تصنع و تکلف گفته شده است. در این کتاب گزیده‌ای از اشعار مرثیه‌ای شاعرانی چون رودکی، فرخی سیستانی، فردوسی، مسعود سعد سلمان، انوری، نظامی، سیف فرغانی، سعدی و ..... آورده شده است. در ابتدای هر بخش مختصری از زندگی شاعر نیز آورده شده است.