روستانشینی در ایران

از متن کتاب:
دیرینه شناسی جغرافیایی و باستانشناسی نشان می دهد که فلات ایران پس از یک دوره بارانی حدود 10 الی 15 هزار سال قبل وارد عهد نیمه خشک شده و این دوره هنوز هم ادامه دارد. آثار ناشی از این خشک شدن تدریجی اقلیم در دگرگونی شرایط حیات انسانی سرزمین ایران بسیار است. یعنی از یک طرف کم شدن باران و از طرف دیگر بلندی سطح دریاچه های داخلی، جریان رودها و آبهایی را که از کوه می آمده کند کرده و رسوبات آنها دشتهای کوچک و بزرگ را تشکیل داده اند و می توان گفت که ساکنان فلات در این عهد غارنشین بوده اند. و آثار آنها را علاوه بر دامنه های شمالی البرز بر دامنه های مشرف بر فلات داخله ایران از جمله در دره جاجرود - آبعلی - رودهن و بسیاری از نقاط دیگر مثل شمال شرقی شوشتر در کوههای بختیاری می بینیم که ردپای این دوره وجود دارد و اخیرا هم در گیلان و مازندران آثار بدست آمده از غارها مبین تامین خوراک انسانهای عهد مزبور از طریق شکار است. معهذا نباید پنداشت که این دوره تمدنی منحصر به نواحی کوهستانی و نقاطی است که استعداد پیدا شدن غار در آنها زیاد است. زیرا بعضی ظروف سفالی دود خورده سیاهرنگ در این غارها پیدا شده که نظیر آن را در نواحی جلگه ای که قرارگاه انسان ها بوده است نیز می یابیم...