پیکاسو سخن می گوید

این کتاب علاوه بر مقدمه شامل بخش‌های «نیات»، «نقاشی به‌مثابه مجموعه تخریب‌ها»، «احترام به نقاشان»، «کوبیسم»، «تصویری، غیر تصویری، آبستره(انتزاعی)»، «مادرید سوم نوامبر»، «شعر»، «پیکاسو توضیح می‌دهد»، «بیانیه ژوئیه ۱۹۳۷ پیکاسو»، «پیام به کنگره هنرمندان»، «نامه سرگشاده به یک هنرمند جوان اسپانیایی»، «سیاست»، «میز معمار»، «اظهار نظر درباره هنرمندان دیگر»، «پیکاسو و کارهایش» و «گرنیکا» است. در مقدمه این کتاب می‌خوانیم: «تمام کسانی‌که به‌گونه‌ای با پیکاسو روابط گسترده داشته‌اند بر این عقیده‌اند که او هرگز درباره هنر چیزی نمی‌نویسد. به هنگام گفتگو نیز موضوع هنر او را به طنزگویی می‌کشاند. حتی در گفت‌و‌گوهای جدی نیز، که تنها با معدودی از یاران قدیم پیش می‌آید، می‌گویند که ثبت اظهارات پرمغز او دشوار است و حتی همین دوستان هم، که به شیوه بیان پیکاسو آشنایی دارند و از عهده کشف رموز آن برمی‌آیند، نمی‌توانند گفته‌های وی را، آن‌سان که زیبایی‌شناختی معین و مشخصی را شکل ببخشد، یادداشت کنند.» در این کتاب همچنین دو بیانیه از پیکاسو مربوط به سال‌های ۱۹۲۳ و ۱۹۳۵ به‌چشم می‌خورد که در آن‌ها تا حدی نقطه‌نظرات خود را پیرامون جهان نقاشی و نگاه نقاشانه بیان می‌کند.
برای پیکاسو همه‌چیز همین‌طور است؛ شوخی‌هایش طنزآلود هست، اما هرگز بدخواهانه نیست.»کان وایلر نیز از طرز برخورد احترام‌آمیز پیکاسو با «هم مسلکان» سخن‌ها دارد. او می‌گوید گرچه پیکاسو مخالف نقاشی آبستره بود معهذا هیچ‌گاه با نقاشان آبستره مخالفتی نداشت. متاسفانه هم کان‌وایلر و هم پارملین، که گرایشی به نقاشی آبستره ندارند، ظاهرآ پیکاسو را به صحبت کردن در این‌باره وادار کرده‌اند و در ثبت گفته‌های او سلیقه شخصی خود را دخالت داده‌اند.