تاریخ مبارک شاهی

تاريخ مبارکْ شاهى يكى از منابع اصلى تاريخ سلاطين هندى به زبان فارسی است كه در سال 838ق. در زمان سلطنت مبارک شاه دوم ابن اخضر، معزالدين (سلطنت 824-837ق.) و به نام او تألیف شده و به وى تقديم شده است و آن را به نام وى، تاريخ مبارک شاهى ناميده است. مؤلف، بخش اعظم تاريخ مبارک شاهى را پيش از شعبان 831ق. نگاشته است.
مؤلف در اين كتاب پس از بيان سبب تأليف (تدوين تاريخ سلاطينى كه «در تختگاه دهلى ضابط بودند»، از ابتداى استقرار حاكمان مسلمان بر اين ناحيه تا زمان تأليف كتاب)، به فتوحات محمد بن سام غورى (حك: 558 - 599) و معزّالدين محمد سام غورى (حك: 569 -602)، از غوريان يا شَنسَبانيان، از آغاز حكومت او بر غزنين (569) پرداخته و سپس رويدادها را تا 838ق؛ يعنى ابتداى سلطنت محمدشاه (838 - 849ق.)، جانشين مبارک شاه، ادامه داده است.
بخش ارزشمند اين اثر، تاريخ خاندان سادات است كه حدود يك چهارم كتاب را دربر مى‌گيرد. سيهرندى بسيارى از حوادث را ديده يا شنيده بوده است و مطالب او را مورخان بعدى گاه عيناً در كتاب‌هاى خود تكرار كرده‌اند؛ از جمله نظام‌الدين احمد در طبقات اكبرى و عبدالقادر بداؤنى در منتخب التواريخ و ملامحمدشاه در تاريخ فرشته. سيهرندى از منابع خود فقط از قِران‌السعدينِ اميرخسرو دهلوى نام برده است.
نثر كتاب ساده و بدون عبارت پردازى است و مؤلف درباره رويدادها؛ از جمله درباره حمله تيمور به دهلى و فجايع متعاقب آن، اظهار نظر نكرده است.