گلشیری ، داستان‌نویس صاحب نام معاصر نوشتن را در مکتب بهرام صادقی آغاز کرد . اولین شعرها ، داستان ها و نقدهایش از سال‌های ۴۰ به ‌بعد در "پیام نوین" و "جنگ اصفهان" به‌چاپ رساند . بعد ، سرودن شعر را به‌‌شاعران وانهاد و راه اصلی‌اش ، داستان نویسی را با جدیت دنبال کرد، آنچه از آغاز گلشیری را از صادقی جدا می‌کرد نگرش مبتنی بر غم غربت گلشیری بود در مقابل نگاه طنز‌آمیز صادقی به‌زندگی خرده بورژوازی . صادقی با طنز، سکون این زندگی را می‌نمایاند و گلشیری با غم غربت . اما توجه بسیار به‌ غم غربت ، گلشیری را به‌گذشته گرایی و گریز کشانید ، و غم‌های فردی ، به‌داستان نویسان مدرنیست نزدیکش کرد. یکی از اقدامات تأثیرگذار و مهم گلشیری تشکیل کارگاه‌های داستان و پرورش نسل تازه‌ای از نویسندگان ایرانی بود که از بین آنها میتوان از نویسندگان سرشناسی چون یارعلی پورمقدم، محمدرضا صفدری، محمد محمدعلی، آذر نفیسی، عباس معروفی، منصور کوشان، شهریار مندنی‌پور، منیرو روانی‌پور، قاضی ربیحاوی، ناصر زراعتی، حسين مرتضاييان آبکنار و ابوتراب خسروی نام برد. گلشیری را پس از هدایت تاثیرگذار ترین داستان نویس ایرانی دانسته اند.