حدیث بی قراری ماهان
اين سوي ِ شعر، جهاني خالي، جهاني بيجنبش و بيجنبده، تا ابديت
گسترده است
گهوارهي ِ سکون، از کهکشاني تا کهکشاني ديگر در نوسان است
ظلمت، خاليي ِ سرد را از عصارهي ِ مرگ ميآکند
و در پُشت ِ حماسههاي ِ پُرنخوت
مردي تنها