ژاله اصفهانی
(1300 - 1386 هـ.خ)
شاعر
مشخصات:
نام واقعی:
اِطِل سلطانی
سایر نام‌ها:
مستانه سلطانی
تاریخ تولد:
1300/00/00 خورشیدی
تاریخ درگذشت:
1386/09/07 خورشیدی (86 سالگی)
محل تولد:
اصفهان
جنسیت:
زن
ژانر:
شعر
زندگی‌نامه
او اولین شعرش را در هفت سالگی سرود و در سیزده سالگی نام خود را به ژاله تغییر داد . وی در سال ۱۳۲۳ در دانشکد ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت نخستین مجموعه شعرش با عنوان گلهای خود رو را دردوران دانشجویی در سن ۲۲ سالگی منتشر کرد.
در ۲۵ سالگی همراه همسرش (شمس الدین بدیع تبریزی) که عضو حزب توده بود به به اتحاد جماهیر شوروی تبعید شدند. سپس مدرک لیسانس در رشته ادبیات فارسی را از دانشگاه آذربایجان اتخاذ نمود. و در سال ۱۳۴۰ در مسکو از دانشگاه لامانوسوف مدرک دکترا گرفت. و به مدت بیست سال در به تحقیق پرداخت .ژاله تا سال ۱۳۵۹ در روسیه زندگی کرد.
در سال ۱۳۵۹ بعد از انقلاب، در سن ۶۰ سالگی به ایران بازگشت و مدتی را در زندان اوین گذراند اما مجبور شد به لندن مهاجرت کند.
ژاله اصفهانی سالهای زیادی از عمر خود را در مهاجرت و خارج از کشور به سر برد . اما اشتیاق دیدار از وطن مضمونی است که در شعر او بسیار تکرار می شود . شعر ژاله به تاثیر از شعر نو نیمایی بی آنکه از جهت بیان و زبان شعری بغرنج باشد رمگین ، پر احساس و آکنده از اندیشه های سنجیده است و ژاله با زبانی ساده و بی پیرایه شعر هایی سرشار از شادی و امید و مهربانی و انسان دوستی می سراید و همه اینها به شعر او فضایی شفاف و درخشان داده است
شعر ژاله در عین سادگی و صراحت بازگو کننده تاثیر رونده ای عینی جامعه در اوست تا روند های ذهنی زندگی درونی خویش
ژاله اصفهانی بعد از پروین اعتصامی اولین زنی بود که کتاب شعرش را که شعرهای آن را در دوران دبیرستان سروده بود، به چاپ رساند.
شصت سال پیش در نخستین کنگره نویسندگان ایران به ریاست ملک‌الشعرای بهار و با شرکت فروزانفر و صادق هدایت و بسیاری دیگر، ژالهٔ اصفهانی به عنوان یک زن شاعر یکی از شرکت‌کنندگان در این کنگره بود.
در ژوئن ۲۰۰۲ در کنفرانس سالانه بنیاد پژوهشهای زنان که در کلرادو برگزار شد، ژاله اصفهانی به عنوان زن برگزیده سال انتخاب شد.
دکتر ژاله اصفهانی که به دلیل روح اشعارش به شاعر امید معروف بود، روز ۷ آذر ۱۳۸۶ برابر ۲۸ نوامبر ۲۰۰۷ در سن ۸۶ سالگی ، در بیمارستانی در لندن درگذشت و اشعارش را برای آیندگان باقی گذاشت.
بیشتر
آخرین دیدگاه‌ها
فهرست دفترها و مجموعه های اصلی ژاله اصفهانی در زیر می آید که خوشبختانه بیشتر آنها در کتابناک موجود است:
گلهای خود رو، تهران، ۱۳۲۴
زنده‌رود، مسکو، ۱۳۴۴
زنده‌رود، چاپ دوم، تهران، ۱۳۵۸
کشتی کبود، تاجیکستان، ۱۳۵۷
نقش جهان، مسکو، ۱۳۵۹
اگر هزار قلم داشتم، تهران، ۱۳۶۰
البرز بی‌شکست، لندن، ۱۳۶۲
البرز بی‌شکست، چاپ دوم، واشینگتن، ۱۳۶۵
ای باد شرطه، لندن، ۱۳۶۵
خروش خاموشی، سوئد، ۱۳۷۱
سرود جنگل، لندن، ۱۳۷۲
ترنم پرواز، لندن، ۱۳۷۵
موج در موج، تهران، ۱۳۷۶
مشهورترین شعر ژاله اصفهانی این شعر است:
بشکفد بار دگر لاله رنگین مراد
غنچه سرخ فرو بسته دل باز شود
من نگویم که بهاری که گذشت آید باز
روزگاری که به سر آمده آغاز شود
روزگار دگری هست و بهاران دگر
شاد بودن هنر است ، شاد کردن هنری والاتر
لیک هرگز نپسندیم به خویش
که چو یک شکلک بی جان شب و روز
بی خبر از همه خندان باشیم
بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد
کاشکی آینه ای بود درون بین که در آن خویش را می دیدیم
آنچه پنهان بود از آینه ها می دیدیم
می شدیم آگه از آن نیروی پاکیزه نهاد
که به ما زیستن آموزد و جاوید شدن
پیک پیروزی و امید شدن
شاد بودن هنر است گر به شادی تو دلهای دگر باشد شاد
زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست.
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.