محمد یونس

(1940 م)

در سال ۱۹۷۶ محمد یونس به این نتیجه رسید که وام‌های بسیار اندک می‌تواند زندگی یک فرد فقیر تفاوت را تغییر بدهد. زنان روستایی که مبلمان بامبو درست می‌کردند برای خرید بامبو مجبور به گرفتن وام ربوی بودند و سود خود را به وام‌دهندگان بازپرداخت می‌کردند. بانک‌های سنتی به دلیل ریسک بالای عدم پرداخت، نمی‌خواستند وام‌های کمی با بهرهٔ معقول به فقرا بدهند. اما یونس معتقد بود که با توجه به این فرصت، فقرا پول را بازپرداخت می‌کنند و از این رو اعتبار خرد یک مدل کسب‌وکار مناسب است. یونس ۲۷ دلار از پول خود را به ۴۲ زن در روستا قرض داد، که هر کدام از این وام ۰٫۵۰ تاکا بنگلادش (۰٫۰۲ دلار آمریکا) سود کسب کردند. در اول اکتبر ۱۹۸۳، پروژه آزمایشی به عنوان یک بانک تمام عیار برای بنگلادشی‌های فقیر آغاز به کار کرد و گرامین بانک (به‌معنای «بانک دهکده») نام گرفت. تا ژوئیه ۲۰۰۷، گرامین ۶٫۳۸ میلیارد دلار به ۷٫۴ میلیون وام گیرنده صادر کرد. برای اطمینان از بازپرداخت، بانک از سیستم «گروه‌های همبستگی» استفاده می‌کند. این گروه‌های کوچک غیررسمی با هم تقاضای وام می‌کنند و اعضای آن به عنوان ضامن بازپرداخت مشترک عمل می‌کنند و از تلاش‌های یکدیگر برای پیشرفت اقتصادی خود حمایت می‌کنند. جایزهٔ صلح نوبل ۲۰۰۶ به خاطر تلاش‌های یونس و گرامین بانک در ایجاد توسعهٔ اقتصادی و اجتماعی به آن‌ها اهدا شد.