شاه داعی شیرازی

(0810 - 0870 هـ.ق)

سید نظام‌الدین، محمود بن حسن حسنی واعظ داعی شیرازی (۸۱۰-۸۷۰ق)، متخلص به داعی، مشهور به داعی صغیر، شاعر و عارف سده نهم. ولادت : او از سادات حسنی شیراز و از نوادگان داعی صغیر است که از فرمانروایان علوی طبرستان و آمل و جرجان بود. داعی شیرازی در شیراز به دنیا آمد. تاریخ تولد او بنابر اشارت صریح وی در آغاز دیوان و آغاز و پایان برخی آثارش ۸۱۰ق است. در منابع به محل تولد او اشاره صریح نشده است.او به لقبهای داعی الی الله و شاه داعی معروف است، افزون بر داعی تخلص دیگرش در شعر، نظامی بوده که از لقبش نظام‎الدین اخذ شده است. تحصیلات : وی پس از کسب فنون ادبی و علوم متداول، در جوانی قدم به سیر و سلوک گذاشت و به خدمت شیخ مرشدالدین ابواسحاق بهرانی، که از مریدان شاه نعمت‌الله ولی و پیشوای صوفیان نعمت‌اللهی در شیراز بود، رسید و به تشویق او، به دیدار شاه نعمت‌الله ولی به ماهان رفت و از دست وی خرقه گرفت. شاه دایی پس از مرگ شیخ مرشدالدین جانشین وی شد و تا آخر عمر در این مقام باقی ماند. وفات : وی در سال ۸۷۰ قمری در سن شصت سالگی در شیراز درگذشت. آرامگاه وی مجاور قبرستان معروف و تاریخی دارالسّلام قرار دارد و در مجاور وی قبر فرزندش سیدمیرقاسم که در سال ۹۲۰ هجری قمری وفات یافت قرار دارد. پس از مرگ شاه داعی، او را در خانقاهش به خاک سپردند. در سر در آرامگاه شعری از خود شاه داعی الی الله نوشته شده است: چو باد خاک تو خواهد به هر طرف بردن مهل که از تو نشنید به خاطری گردی