حسینعلی هروی

(1297 - 1372 هـ.خ)

او از شاگردان بدیع‌الزمان فروزانفر بوده است. در سال ۱۳۲۴ به عنوان دبیر زبان فرانسه در آموزش و پرورش مشغول به کار شد. او در سال‌های ۱۳۲۵ تا ۱۳۲۸ رئیس آموزش و پرورش و رئیس فرهنگ شهرستان گناباد بود و به عنوان اولین لیسانسهٔ شاغل به خدمت در گناباد شناخته می‌شود. در سال ۱۳۳۴ برای ادامهٔ تحصیل عازم فرانسه شد و در دورهٔ دکترای مدرسه عالی «السنه شرقی» دانشگاه پاریس نام‌نویسی کرد و موفق به اخذ درجه دکترا در رشته فرهنگ و تمدن اسلامی شد. او پس از اتمام تحصیلات به ایران بازگشت و به تدریس، تألیف، مقاله‌نویسی و ترجمه روی آورد. تسلطش بر زبان فرانسه موجب شد تا کتب معروفی چون «فرهنگ البسه» از راینهارت پیتران دُزی، «زندگی نامه داستایوسکی» از هانری تروا، «درس‌هایی برای خوش زیستن در زندگی زناشویی» آندره موروا و یک جلد از کتاب «تاریخ بزرگ جهان» را ترجمه کند. ترجمهٔ کتاب «فرهنگ البسهٔ مسلمانان» در رشتهٔ ترجمهٔ ادبی، برندهٔ جایزهٔ سلطنتی در سال ۱۳۴۵ گردید. رسالهٔ دکترای او در سال ۱۳۴۹ دربارهٔ «مذاهب موجود در خلیج فارس» در دانشکدهٔ الهیات به تصویب رسید. بزرگترین سبب شهرت هروی، کتاب چهار جلدی «شرح غزل‌های حافظ» است که پس از سالها تحقیق در سال ۱۳۶۷ منتشر شد. این کتاب حاصل ۱۵ سال فعالیت و تحقیق اوست.