ار. جی. مینی

(1895 - 1979 م)

روبی جیمز مینی نویسنده بیش از ۴۰ کتاب از جمله رمان و زندگی نامه بود. او به عنوان یک فیلمساز و تهیه کننده فیلم، با شرکت های فیلم بریتانیایی مانند Gainsborough Pictures همکاری کرد و توسط داریل اف زانوک به هالیوود دعوت شد. او همچنین روزنامه نگاری در هند و لندن و سردبیر چندین روزنامه بود. روبی جیمز پسر جی آر مینی بود و در ۲۹ اوت ۱۸۹۵ در کلکته هند به دنیا آمد. او که اغلب با نام "آر جی" شناخته می شود، در مدرسه سنت پل دارجلینگ تحصیل کرد و در کینگز کالج لندن در رشته تاریخ تحصیل کرد، اما در سال ۱۹۱۴ برای پیوستن به ارتش هند آنجا را ترک کرد. او در هیئت تحریریه «پیشگام» در الله آباد و «انگلیسی» در کلکته بود که در آنجا نماینده تایمز نیز بود. او یک گزارشگر ویژه بود که برای افتتاح اولین پارلمان هند در سال ۱۹۲۰ به کارکنان دوک کانات پیوست. او همچنین مدیر انتشارات Everybody's Publication Ltd (تا سال ۱۹۳۵) بود، جایی که در نهایت سردبیر شد. علاوه بر این، او سردبیر مجله The Sunday Referee (۱۹۳۵–۱۹۳۹) بود. سردبیر The Era، War Weekly، که از اکتبر ۱۹۳۹ تا اوت ۱۹۴۱ توسط Newnes منتشر می شد، و در نهایت تنها به دلیل کمبود کاغذ متوقف شد. و مجله Strand (۱۹۴۱-۱۹۴۲)، که بسیاری از نویسندگان مشهور در آن مشارکت داشتند. او همچنین برای دیلی اکسپرس نوشت. مینی در سال ۱۹۵۵ به‌عنوان ویراستار مجله «فقط مردان» که توسط نیونز منتشر شد، فهرست شد، و کتابی به همراه بسیاری از همکاران برجسته به نام «پارتی گوزن تنها با مردان» وجود داشت که توسط نیونز در همان سال چاپ شد. سفر یکی از علایق بزرگ او بود: او سوار بر اسب از هیمالیا به تبت رفت و با هواپیمایی که در جعبه بسته بندی وارد شد، در سراسر هند پرواز کرد. وی همچنین از ژاپن، چین، هنگ کنگ، ویتنام، کامبوج، تایلند، مالایا، شرق آفریقا، مراکش، مصر، خاورمیانه، روسیه، آمریکای جنوبی، ترکیه و بیشتر کشورهای اروپایی بازدید کرد. مینی تعدادی کتاب نوشت. اولین کتاب غیرداستانی او، شیوا، یا آینده هند در سال ۱۹۲۹ منتشر شد و توقیف شد. و ارل وینترتون، معاون وزیر امور خارجه هند گفت که ورود آن ممنوع است زیرا برای مردم هند توهین آمیز است. اولین کتاب پرفروش مینی بیوگرافی او در سال ۱۹۳۱ Clive of India بود. او همچنین نامش را با غرور حک کن (۱۹۵۶) درباره مامور مخفی شجاع وایولت سابو نوشت که پس از مرگش نشان صلیب جورج را دریافت کرد و بعدها به فیلمی موفق با بازی ویرجینیا مک کنا تبدیل شد. یکی دیگر از آثار غیرداستانی او، من از شر نمی ترسم، روایتی دلخراش اما الهام بخش از دکتر آلینا برودا بود که از اردوگاه کار اجباری آشویتس و هولوکاست جان سالم به در برد، که در سال ۱۹۶۶ منتشر شد. W. P. Lipscomb که نویسنده مشترک در Clive of India در سال ۱۹۳۳ بود که برای اولین بار توسط بازیگران روستای گریت هاکلو در دربی شایر برای روی صحنه تولید شد. بیش از یک سال در لندن پخش شد و توسط کمپانی فاکس قرن بیستم تبدیل به فیلم شد. مینی برای نوشتن فیلمنامه این اقتباس در سال ۱۹۳۵ توسط تهیه کننده Darryl F. Zanuck استخدام شد. با این حال، او در هالیوود ساکن نشد و به بریتانیا بازگشت. او همراه با سر اوزبرت سیتول، سزار ملایم، بیوگرافی تزار نیکلای دوم را نوشت که اولین بار در تئاتر الکساندرا در بیرمنگام در سال ۱۹۴۳ تولید شد. با جولیت ریس ویلیامز، The Had His Number برای اولین بار در هیپودروم بولتون در سال ۱۹۴۲ ساخته شد. از سال ۱۹۴۲، او به چهره‌ای برجسته در تیم تولید گینزبورو پیکچرز تبدیل شد و با تهیه‌کننده تد ادوارد بلک، مجموعه‌ای از ملودرام‌های صحنه و لباس را تولید کردند که از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۶ بر بازار تسلط یافتند. او فیلم هایی از جمله بانوی شریر (۱۹۴۵) را تولید کرد که نشان داد فیلم های بریتانیایی می توانند با هالیوود رقابت کنند. او همچنین فیلمی از تست نهایی ترنس راتیگان را تهیه کرد. این فیلم‌ها به رونق حرفه ستاره‌های جدید از جمله استوارت گرنجر، جیمز میسون، پاتریشیا راک و مارگارت لاکوود کمک کردند. با این حال، او در ۲۳ ژانویه ۱۹۴۷ از سازمان Rank استعفا داد، زیرا از هدایت شرکت ناراضی بود. او رئیس افتخاری انجمن فیلم دانشکده اقتصاد لندن (۱۹۴۸-۱۹۴۹)، عضو شورای اجرایی و عمومی در انجمن تکنسین های سینما (۱۹۵۳-۱۹۵۶)، نایب رئیس ACT Films Ltd (۱۹۵۱-۱۹۶۸) و رئیس هیئت مدیره همان شرکت از سال ۱۹۶۸. مینی از نظر سیاسی نیز فعال بود و دو بار نامزد حزب کارگر در انتخابات عمومی بریتانیا بود. اولین تلاش او در سال ۱۹۵۰ از حوزه نیو ساوت اند ایست بود، که در رتبه دوم پس از نامزد محافظه کار قرار گرفت. در سال ۱۹۵۵، او از حوزه بیکسلی شرکت کرد که توسط ادوارد هیث، رهبر فعلی حزب محافظه کار، و نخست وزیر آینده حزب با ۲۸۶۱۰ رای (۵۴.۲۷٪) برنده شد، در حالی که مینی، از حزب کارگر، ۲۴،۱۱۱ رای (۴۵.۷۳٪) را به دست آورد. در جولای ۱۹۵۶، مینی به پکن رفت تا در جشن صدمین سالگرد جورج برنارد شاو سخنرانی کند. این موضوع در کتاب "ایستگاه بعدی-پکینگ: رکورد یک سفر ۱۶۰۰۰ مایلی از طریق روسیه، سیبری و چین" پوشش داده شده است. منتقد تایمز (۲۸ نوامبر ۱۹۵۷) نوشت: "آقای مینی تظاهر نمی‌کند که می‌داند. او برای شرکت در جشن صدمین سالگرد شاو به چین دعوت شد و ماند تا تور معمولی را انجام دهد و تحت تاثیر قرار گیرد. این دیدگاه یکی دیگر از شرکت کنندگان جشن است." او در ۵ ژانویه ۱۹۷۹ در تایس هرست، ساسکس در سن ۸۳ سالگی درگذشت. مراسم یادبودی در ۵ آوریل ۱۹۷۹ در سنت جیمز، پیکادیلی برگزار شد. نخست وزیر سابق کارگر، سر هارولد ویلسون، نماینده پارلمان سخنرانی کرد و بازیگر معروف، ویرجینیا مک کنا شعری از فیلم خود را با غرور حک کن نامش را خواند.