سید ضیاالدین طباطبایی

(1268 - 1348 هـ.خ)

او یکی از شخصیت‌های کلیدی و تاثیرگذار تاریخ معاصر ایران است.سیدضیا الدین طباطبایی برای مدت کوتاهی نخست وزیر ایران در دوران احمدشاه قاجار بود. شهرت اصلی او به دلیل نقشی است که در کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ (۱۹۲۱ میلادی) ایفا کرد. این کودتا با همراهی رضاخان میرپنج (سردار سپه و بعدها رضاشاه پهلوی) انجام شد و نقطه عطفی در گذار ایران از دوران قاجار به پهلوی محسوب می‌شود. طباطبایی بلافاصله پس از کودتا، رئیس‌الوزرای (نخست وزیر) ایران شد و یک دولت اصلاح‌گرا تشکیل داد که هدفش مبارزه با فساد و ایجاد نظم بود، اما دوره زمامداری او تنها حدود ۱۰۰ روز به طول انجامید. به دلیل اختلافات داخلی، مخالفت‌ها و فشار عوامل خارجی، او مجبور به کناره‌گیری و مهاجرت شد. او سال‌ها در اروپا و فلسطین به سر برد و پس از سال‌ها دوری، در دوران محمدرضاشاه پهلوی به کشور بازگشت. طباطبایی همواره به عنوان یک اصلاح‌طلب رادیکال و بنیان‌گذار تفکر مدرن دولتی در ایران شناخته می‌شود که طرح‌های بلندپروازانه‌ای برای پیشرفت کشور داشت.