هریت مارتینو

(1802 - 1876 م)

هریت مارتینو نظریه‌پرداز اجتماعی انگلیسی بود. او از زاویه‌ای جامعه‌شناختی، کلی‌نگر، مذهبی و زنانه می‌نوشت، آثاری از آگوست کنت را ترجمه می‌کرد و برای یک نویسنده زن در آن زمان نادر بود، به اندازه‌ای درآمد داشت که بتواند زندگی خود را تامین کند. شاهزاده ویکتوریا جوان از کار او لذت برد و او را به مراسم تاجگذاری خود در سال ۱۸۳۸ دعوت کرد. مارتینو «تمرکز بر همه جنبه‌های [جامعه]، از جمله نهادهای کلیدی سیاسی، مذهبی و اجتماعی» را توصیه می کرد. او تجزیه و تحلیل کاملی را در مورد وضعیت زنان در سایه مردان انجام داد. مارگارت اولیفانت، رمان‌نویس، او را «یک سخنران و سیاستمدار مادرزاد، که کمتر از هر زن یا مرد دیگری در نسل خود تحت تاثیر جنسیت خود قرار گرفته است». تعهد مادام‌العمر او به جنبش لغو برده داری، باعث شده است که شهرت و دستاوردهای مارتینو در سراسر جهان، به‌ویژه در موسسات آموزش عالی آمریکا مانند دانشگاه نورث وسترن، مورد مطالعه قرار گیرد. وندل فیلیپس هنگام پرده برداری از مجسمه مارتینو در دسامبر ۱۸۸۳ در خانه گردهمایی قدیمی جنوب در بوستون، از او به عنوان "بزرگترین آمریکائی حامی لغو بردگی" یاد کرد. مجسمه مارتینو در سال ۱۸۸۶ به کالج ولزلی هدیه داده شد. مارتینو در جوانی شروع به از دست دادن حواس چشایی و بویایی خود کرد. او ناشنوا بود و در سن ۱۲ سالگی مجبور بود از شیپور گوش استفاده کند. با این حال، گفته می شد که هریت در واقع تا اواخر دهه بیست سالگی از شیپور گوش استفاده نمی کرد زیرا سعی داشت با این کار از آزار و اذیت دیگران جلوگیری کند. این آغاز بسیاری از مشکلات سلامتی در زندگی او بود. با چنین شروع زودهنگام بیماری و مرگ پدرش که او را مجبور به امرار معاش می کرد، به یک نویسنده مشتاق تبدیل شد. در سال ۱۸۲۱، او به طور ناشناس شروع به نوشتن برای ماهنامه مخزن، یک نشریه واحد متحد کرد. اولین مشارکت او "Female Writers of Practical Divinity" بود و در سال ۱۸۲۳ تمرینات مذهبی و خطابها، دعاها و سرودها را منتشر کرد. سال ۱۸۲۳ همان سالی بود که برادر هریت، جیمز، او را به یکی از دوستان مدرسه اش، جان هیو ورتینگتون، معرفی کرد. این دو نامزد کردند، اما هرگز ازدواج نکردند زیرا ورثینگتون بیمار شد و درگذشت. مارتینو بعداً در زندگی‌نامه‌اش فاش می‌کند که در درازمدت از این که ازدواج گزینه‌ای نیست، راحت بود، زیرا رابطه آن‌ها مملو از استرس و اختلافات بود. مارتینو در زندگی خود مجرد ماند. اولین رمان‌های او نیز در این سال‌ها منتشر شد، "با اصول و تمرین" در سال ۱۸۲۷ و "پنج سال جوانی: یا حس و احساس "در سال ۱۸۲۹. در سال ۱۸۲۹، تجارت نساجی خانواده شکست خورد. مارتینو که در آن زمان ۲۷ سال داشت، از نقش‌های سنتی زنانه بودن کنار رفت تا برای خانواده‌اش امرار معاش کند. همراه با سوزن دوزی‌هایش، او شروع به فروش مقالات خود به ماهانه مخزن کرد و تحسین‌هایی از جمله سه جایزه مقاله از انجمن متحد را به دست آورد. کار منظم او با مخزن به او کمک کرد تا به عنوان یک نویسنده مستقل قابل اعتماد و محبوب شناخته شود. در زندگینامه اش، او موفقیت خود را به عنوان یک نویسنده و شکست تجاری پدرش را بازتاب می دهد، که او آن را به عنوان "یکی از بهترین چیزهایی که تا به حال برای ما اتفاق افتاده" توصیف می کند. او توضیح داد که چگونه می تواند "به جای گیاهخواری واقعاً زندگی کند". تامل او بر تجربه‌اش از مسئولیت‌های مالی در زندگی‌اش تاکید می‌کند، در حالی که او «تلفیقی از روایت‌های ادبی و اقتصادی» را می‌نویسد.