آلفرد وایتهد

(1861 - 1947 م)

او مکتب فلسفی معروف به فلسفه فرآیند را ایجاد کرد، که در رشته های مختلف از جمله بوم شناسی، الهیات، آموزش، فیزیک، زیست شناسی، اقتصاد و روانشناسی به کار گرفته شده است. کتاب او با عنوان Principia Mathematica که به همراه شاگرد سابقش برتراند راسل نوشت، یکی از مهمترین آثار قرن بیستم در منطق ریاضی در نظر گرفته می شود و در فهرست ۱۰۰ کتاب برتر انگلیسی زبان غیرداستانی قرن بیستم توسط Modern Library در رتبه بیست و سوم قرار دارد. با شروع در اواخر دهه ۱۹۱۰ و اوایل دهه ۱۹۲۰، وایتهد به تدریج توجه خود را از ریاضیات به فلسفه علم و در نهایت به متافیزیک معطوف کرد. او یک سیستم متافیزیکی جامع ایجاد کرد که به طور اساسی از اکثر فلسفه های غرب فاصله گرفت. وایتهد استدلال کرد که واقعیت به جای اشیاء مادی از فرآیندها تشکیل شده است، و فرآیندها به بهترین وجه از طریق روابط آنها با فرآیندهای دیگر تعریف می شوند، بنابراین این نظریه را رد کرد که واقعیت اساساً توسط ذرات ماده ساخته می شود که مستقل از یکدیگر وجود دارند.[۲۳] آثار فلسفی وایتهد - به ویژه فرآیند و واقعیت - به عنوان متون بنیادی فلسفه فرآیند تلقی می شوند. فلسفه فرآیند وایتهد استدلال می‌کند که «در این که دنیا را به‌عنوان شبکه‌ای از فرآیندهای مرتبط به هم ببینیم که ما اجزای جدایی‌ناپذیر آن هستیم، ضروری است، به طوری که همه انتخاب‌ها و اعمال ما پیامدهایی برای دنیای اطراف ما دارند». یکی از امیدوارکننده‌ترین کاربردهای اندیشه وایتهد در سال‌های اخیر در حوزه تمدن زیست‌محیطی و اخلاق زیست‌محیطی است که توسط جان بی. کاب پیشگام بود.