شوکت بخاری

وی چند سالی در بخارا به صرافی اشتغال داشت و پس از آزار و تاراج ازبکان روانه هرات شد. پس از چندی در کسوت درویشان به اصفهان روانه شد و تا زمان وفات در همانجا مسکن گزید. اشعار شوکت در میان شعرای عثمانی شهرت بسیار یافته است. دیوان حاضر به تصحیح سیروس شمیسا با مقدمه ای در خصوص زندگی، افکار و اشعار شوکت آغاز می شود با غزلیات، رباعیات و قصاید بخاری به پایان می رسد. بیشتر اشعار شوکت غزل است. حدود بیست رباعی و ده قصیده هم دارد و در یکی از نسخ هم قطعه‌ای از او آمده است. ظاهراً شوکت خود از دیوانش انتخاب کرده و از بسیاری از غزلیات خود فقط یک یا دو بیت را آورده است. شاعری شوکت مبتنی بر همین ابیات منفرد و در نهایت غزلیات اوست و قصاید مدحی و مذهبی او تعریفی ندارد‏. بزرگ‌ترین عیب شعر شوکت تکرار قافیه است که به حد افراط رسیده است. تکرار قافیه از فخامت شعر می‌کاهد و در تاریخ شعر فارسی تجربه‌ای ناموفق است. زیبایی شعر او بیشتر در موسیقی آن است، اوزان مطبوع، تتابع گوش‌نواز اضافات، ردیف‌های زیبا، قافیه و ردیف را گاهی به‌صورت جمع می‌آورد که به موسیقی کلام می‌افزاید. شعر او را می‌توان به‌صورت آواز زمزمه کرد و مفتون موسیقی آن شد.