عبدالعلی باقی اصفهانی

(1304 هـ.خ)

تحصیلات مقدّماتی را نزد ملاّعلی نوری (اعمی) و سیّدفضل‌اللّه حجازی انجام داد. سپس به اصفهان رفت و در مدرسه جده و چندی بعد در مدرسه چهارباغ ساکن شد و نزد حضرات آیات شیخ محمّدباقر نجفی، شیخ محمّدحسن عالم نجف‌آبادی، سیّدعلی اصغر برزانی، شیخ عباس‌علی ادیب حبیب‌آبادی فقه و اصول را خواند. همچنین در درس «نهج البلاغه» میرزای علی آقا شیرازی و «شرح تجرید» حاج آقا صدر کوپائی حضور یافت. پس از آن یک سال در قم بود و از آنجا راهی تهران شد و در دانشکده معقول و منقول نزد اساتید آنجا الهی‌قمشه‌ای، مشکاه، بهمنیار، عصار، فاضل تونی و راشد تحصیل نمود. در کنار این تحصیلات، دروس حوزوی را نزد علمای تهران: استاد محمود شهابی تربتی، محمّدتقی آملی و سیّداحمد خوانساری تکمیل نمود. او پس از اتمام تحصیل در کاشمر به تدریس پرداخت و مزار شهید سیّدحسن مدرس در آنجا را تعمیر کرد. در سال ۱۳۳۳ش به خاطر زدن تلگراف به حکومت وقت و اعتراض به بعضی مسائل (به همراه ۹ نفر دیگر) به ۴ سال زندان محکوم شد و از ادامه فعالیت او در اداره فرهنگ جلوگیری شد. پس از مدّتی به دعوت دکتر علی اکبر شهابی رئیس اوقاف کشور، در اداره اوقاف به کار پرداخت و در اراک، اصفهان و قم خدمت کرد در سال ۱۳۵۴ش بنا به نظر مرحوم آیهاللّه سیّدمحمّدهادی میلانی مرجع عالیقدر، رئیس اوقاف خراسان شد. مدّتی بعد به خاطر اختلاف با استاندار خراسان (ولیان) به مازندران منتقل شد. در سال ۱۳۵۵ش به خاطر اینکه با تعرضات ثابتی و نصیری در موقوفات نوشهر مخالفت کرد، به فعالیت او در اوقاف خاتمه داده شد.