بهمن کاظمی

(1345 هـ.خ)

از کودکی به آثار موسیقی دوران قاجار گرایش پیدا کرد. در ۱۲ سالگی مقدمات الکترونیک و فیزیک اصوات را آموخت و پس از سفرهایی به تفلیس، هند و لندن بخشی از صفحات نایاب موسیقی سده پیشین را گردآوری و به ایران بازگرداند. وی در زمینه ادبیات از «بهزاد کرمانشاهی» و «وفای کرمانشاهی» بهره برد. از استادان موسیقی او می‌توان به «حسن شیری»، «رحمت‌الله مرآتی»، «نعمت‌الله معتمدی»، «حشمت الله مسنن»، «محمود تاجبخش»، «علی البرزی» و «ابراهیم سپهری» اشاره نمود. در این میان «میرعلی مکرمی» از معاصرین اقبال آذر روایتی متفاوت از روایت‌های رایج موسیقی ردیفی ایران را در اختیار وی نهاد، او همچنین از «صدیف رامبد» و «حاتم عسگری فراهانی» بهره بسیار برده‌است. او از سال ۱۳۷۵ به صورت متمرکز به عنوان پژوهشگر مستقل و با هزینه‌های شخصی به‌طور مستقل به فعالیت‌های پژوهشی در زمینه موسیقی اقوام ایرانی پرداخت. حاصل پژوهش‌های وی بیش از ۱۰۰۰ ساعت ضبط تصویری و ۴۰۰۰۰ قطعه عکس از زندگی موسیقایی اقوام ایرانی است. او علاوه بر پژوهش در جغرافیای سیاسی ایران، موسیقی ایرانی را در حوزه وسیع تری تحت عنوان جغرافیای فرهنگی مورد مطالعه قرار داد و در این زمینه پژوهش‌هایی میدانی در کشورهای آذربایجان، ترکمنستان، تاجیکستان، ارمنستان، گرجستان، عراق، افغانستان، پاکستان، چین، هند و مالزی انجام داده‌است. برخی کارشناسان پژوهش‌ها و کتاب‌های بهمن کاظمی را در حوزه پژوهش موسیقی، اتفاقی جدید در پژوهش فرهنگی ذکر کرده‌اند. وی فارغ‌التحصیل کارشناسی و کارشناسی ارشد علوم سیاسی و دکتری در رشته سیاست و حکومت از دانشگاه UMP مالزی است.